اخترشناسان برای اولین بار در جهان یک سیاره فراخورشیدی به نام Kepler-1658b را مشاهده کردند که خارج از منظومه شمسی ما دارای مدار در حال زوال است.
به گزارش تکناک، این سیاره تا جایی پیش خواهد رفت که به زودی توسط شعله های آتش ستاره میزبان خود بلعیده خواهد شد.
این کشف جدید روند فوق‌العاده کند فروپاشی مداری سیاره‌ای را روشن می‌کند. یک بیانیه مطبوعاتی نشان می دهد که این اولین نگاه اجمالی به سیاره ای است که به دلیل زوال مدارش بسیار نزدیک به نابودی است.
Kepler-1658b به پایان آتشین نزدیک می شود
دانشمندان بر این باورند که زمین می تواند در نهایت میلیاردها سال بعد توسط خورشید خورده شود. با این حال، تا به حال، دانشمندان سیاره دیگری را تا این حد نزدیک به مرگ آتشین توسط خورشید خود مشاهده نکرده بودند.
به لطف مشاهدات جدید، جامعه علمی اکنون می تواند سیاره فراخورشیدی به نام Kepler-1658b را تجزیه و تحلیل کند تا نظریه های مربوط به فروپاشی مداری و مراحل بسیار پایانی تکامل سیاره را آزمایش کند.
شریاس ویساپراگادا از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان و نویسنده اصلی مطالعه توضیح می‌دهد ما قبلاً شواهدی برای سیارات فراخورشیدی که به صورت چرخشی به سمت ستاره‌های خود می روند کشف کرده‌ایم، اما قبلاً هرگز چنین سیاره‌ای را در اطراف یک ستاره تکامل‌یافته ندیده‌ایم. تئوری پیش‌بینی می‌کند که ستارگان تکامل‌یافته در کاهش انرژی از مدار سیارات خود بسیار مؤثر هستند و اکنون می‌توانیم این نظریه‌ها را با مشاهدات آزمایش کنیم.
دانشمندان که یافته‌های خود را در مقاله‌ای در نشریه Astrophysical Journal Letters منتشر کردند، این سیاره فراخورشیدی را با استفاده از تلسکوپ فضایی کپلر که در سال 2009 به فضا پرتاب شد، کشف کردند.
Kepler-1658b یک سیاره داغ شبیه به مشتری است، به این معنی که به طور طبیعی مداری نزدیک به ستاره میزبان خود دارد. به طور دقیق، Kepler-1658b در حدود یک هشتم فاصله بین خورشید و عطارد قرار دارد.
به طور شگفت انگیزی، مطالعه جدید نشان می دهد که چگونه دانشمندان محاسبه کردند که دوره مداری سیاره فراخورشیدی Kepler-1658b با سرعت فوق العاده آهسته حدوداً 131 میلی ثانیه (هزارم ثانیه) در سال در حال کاهش است. محاسبه این تغییر جزئی نیازمند 13 سال رصد با استفاده از کپلر، تلسکوپ هیل رصدخانه پالومار در جنوب کالیفرنیا و تلسکوپ بررسی سیارات فراخورشیدی یا TESS است.
همه این رصدخانه ها گذرها را ثبت کردند. این اصطلاح برای محاسبه مدت زمانی که طول می کشد تا یک سیاره بین ستاره میزبان خود و زمین عبور کند، استفاده می شود. گذرها منجر به کاهش بسیار جزئی نور دریافتی از ستاره می شود.
دانشمندان خاطرنشان می کنند که فروپاشی مداری Kepler-1658b ناشی از نیروهای جزر و مدی بین سیاره و ستاره میزبان آن است که باعث می شود به آرامی به سمت داخل حرکت کند.
ویسا پراگادا می‌گوید: اکنون که شواهدی از چرخش مارپیچی سیاره‌ای در اطراف یک ستاره تکامل‌یافته داریم، می‌توانیم واقعاً مدل‌های فیزیک حاصل از نیروهای کشندی خود را اصلاح کنیم. سیستم سیاره فراخورشیدی Kepler-1658b می تواند به عنوان یک آزمایشگاه آسمانی در این راه برای سال های آینده خدمت کند و با هر شانسی، به زودی تعداد بیشتری از این آزمایشگاه ها وجود خواهند داشت.
محققان مایلند مشاهدات بعدی را با استفاده از TESS انجام دهند که در سال 2018 به فضا پرتاب شد. آنها همچنین امیدوارند نمونه‌های دیگری از سیاره‌هایی را که به دلیل فروپاشی مداری به نابودی آتشین روی سطح ستاره میزبان خود نزدیک می‌شوند، کشف کنند.
