بدن انسان در سطح دریا بهترین عملکرد را دارد. در اینجا، سطح اکسیژن برای مغز و ریه های ما کافی است اما در ارتفاعات بسیار بالاتر، بدن ما نمی تواند به درستی عمل کند.
به گزارش تکناک، اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست، بلندترین قله جهان در ارتفاع 8848 متری از سطح دریا برسند، باید با آنچه به عنوان “منطقه مرگ” شناخته می شود، مقابله کنند.
در این منطقه اکسیژن آنقدر کم است که بدن دقیقه به دقیقه و سلول به سلول شروع به مردن می کند.
در منطقه مرگ، مغز و ریه‌های کوهنوردان دچار کمبود اکسیژن می شود، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می‌یابد و به سرعت قضاوت آنها مختل می‌شود.
شانا برک، کوهنوردی که در سال 2005 به اورست صعود کرد، می گوید: بدن شما در حال شکسته شدن است و اساساً می میرد. این به مسابقه ای با زمان تبدیل می شود.
در سال 2019، حداقل 11 نفر در اورست جان خود را از دست دادند که تقریباً همه آنها مدتی را در منطقه مرگ سپری کردند. این فصل به یکی از مرگبارترین فصل های اورست در تاریخ اخیر تبدیل شد.
برخی از شرکت‌های اعزامی علت این مرگ‌ها را شلوغی می‌دانند و خاطرنشان کردند که قله در یک دوره نادر هوای خوب به قدری در بین کوهنوردان مسدود شد که کوهنوردان برای ماندن در نوبت صعود مجبور شدند برای مدت طولانی در منطقه مرگ گیر کنند.
به گزارش کاتماندو پست، در 22 مه 2019، 250 کوهنورد برای رسیدن به قله تلاش کردند و بسیاری از کوهنوردان مجبور شدند برای بالا و پایین رفتن در صف منتظر بمانند.
در سطح دریا، هوا حاوی حدود 21 درصد اکسیژن است. اما در ارتفاعات بالای 12000 پا، سطح اکسیژن 40 درصد کمتر می شود.
جرمی ویندزور، پزشکی که در سال 2007 به اورست صعود کرد، به مارک هورل وبلاگ نویس اورست گفت که نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان می دهد که کوهنوردان تنها با یک چهارم اکسیژنی که در سطح دریا مورد نیاز است زنده می مانند.
ویندزور گفت: این سطح از اکسیژن با ارقام بیمارانی که در آستانه مرگ بودند قابل مقایسه بود.
به گفته دیوید بریشرز، کوهنورد و فیلمساز، هوا در فاصله پنج مایلی از سطح دریا، اکسیژن کمی دارد که حتی با وجود مخازن هوای اضافی، می‌تواند شبیه «دویدن روی تردمیل و تنفس از طریق نی» باشد.
کوهنوردان باید با کمبود اکسیژن سازگار شوند
کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی شماری برای سلامتی می شود. هنگامی که میزان اکسیژن در خون شما به کمتر از حد معینی می رسد، ضربان قلب شما تا 140 ضربه در دقیقه افزایش می یابد و خطر حمله قلبی را افزایش می دهد.
کوهنوردان باید قبل از تلاش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت هیمالیا سازگار شود.
اعضا معمولاً حداقل سه بار از کمپ اصلی اورست (که تقریباً از تمام کوه‌های اروپا در ارتفاع 17600 فوتی بالاتر است) به بالای کوه می‌روند و با هر سفر متوالی قبل از حرکت به قله، چند هزار فوت بالاتر می‌روند.
در طول آن هفته ها در ارتفاعات بالا، بدن شروع به تولید هموگلوبین بیشتری (پروتئین موجود در گلبول های قرمز خون می کند که به انتقال اکسیژن از ریه ها به بقیه بدن کمک می کند) تا کمبود اکسیژن را جبران کند.
اما هموگلوبین بیش از حد می تواند خون شما را غلیظ کند و پمپاژ خون در بدن را برای قلب دشوارتر کند که می تواند منجر به سکته مغزی یا تجمع مایع در ریه های شما شود.
در اورست، وضعیتی به نام ادم ریوی در ارتفاع بالا (HAPE) رایج است . یک بررسی سریع پزشکی با گوشی می‌تواند صدای کلیک را نشان دهد، زیرا مایعی که به داخل ریه‌ها نشت می‌کند به اطراف می‌چرخد.
علائم دیگر عبارتند از خستگی، احساس خفگی قریب الوقوع در شب، ضعف، و سرفه مداوم که مایع سفید، آبکی یا کف آلود بیرون می آورد. گاهی اوقات سرفه آنقدر شدید است که می تواند باعث ترک خورده دنده ها یا جدا شدن آنها شود. کوهنوردان مبتلا به HAPE همیشه تنگی نفس دارند، حتی در هنگام استراحت.
در منطقه مرگ، مغز شما می تواند شروع به متورم شدن کند، که می تواند منجر به حالت تهوع و نوعی روان پریشی شود.
پیتر هکت، متخصص و پزشک در ارتفاعات به PBS گفت که سازگاری با ارتفاعات منطقه مرگ به سادگی امکان پذیر نیست.این تورم می تواند باعث تهوع، استفراغ و مشکل در تفکر و استدلال شود.
مغزی که دچار کمبود اکسیژن می شود می تواند باعث شود کوهنوردان مکان خود را فراموش کنند و وارد یک هذیان شوند که برخی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می دانند.
هیپوکسی مغزی کوهنوردان باعث می شود آنها به انجام کارهای عجیب و غریب کنند. به عنوان مثال لباس های خود را دور بریزند یا با دوستان خیالی صحبت کنند. سایر خطرات احتمالی عبارتند از بی خوابی، برف کوری و استفراغ.
برک گفت که در حین کوهنوردی از سرفه های مداوم و بی امان رنج می برد. او گفت: در هر دو یا سه نفس، بدن شما هوا می گیرد و خود را بیدار می کنید.هوا آنقدر رقیق شده بود که او نمی توانست به درستی بخوابد.
هکت افزود: انسان ها شروع به زوال خواهند کرد، خواب یک مشکل می شود تحلیل عضلانی اتفاق می افتد و گاهی اوقات کاهش وزن رخ می دهد.
تهوع و استفراغ ناشی از بیماری های مربوط به ارتفاع از جمله HAPE و HACE نیز باعث کاهش اشتها می شود. تابش خیره کننده برف و یخ بی پایان می تواند باعث برف کوری ، از دست دادن موقت بینایی، یا ترکیدن رگ های خونی در چشم شما شود.
دما در منطقه مرگ هرگز از صفر درجه فارنهایت بالاتر نمی رود. برک گفت: هر پوستی که در معرض آن قرار گرفته باشد فورا یخ می زند.
از دست دادن گردش خون در انگشتان دست و پای کوهنوردان می تواند باعث سرمازدگی و در موارد شدید در صورت مرگ پوست و بافت های زیرین قانقاریا شود. بافت گانگرن اغلب نیاز به قطع شدن دارد.
این همه ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می تواند منجر به سقوط تصادفی شود. به گفته بورک، خستگی همیشه وجود دارد.
تصمیم‌گیری ضعیف همچنین می‌تواند باعث شود که کوهنوردان فراموش کنند دوباره به سمت طناب ایمنی بروند، از مسیر منحرف شوند یا تجهیزات نجات‌دهنده مانند کپسول اکسیژن را به درستی آماده نکنند.
همانطور که دیوید کارتر، کوهنورد اورست و عضو هیات کوه نوردیNOVA در سال 1998 به PBS گفت، صعود در منطقه مرگ یک جهنم زنده است.
لاکپا شرپا، که 9 بار (بیش از هر زن دیگری روی زمین) به قله اورست رسیده است، قبلاً به Business Insider گفته بود که روزی که گروهی برای صعود به اورست تلاش می کنند دشوارترین دوره سفر است.
برای صعود موفقیت آمیز، همه چیز باید درست پیش برود. حدود ساعت 10 شب، کوهنوردان کمپ چهار را در ارتفاع 26000 پا ترک می کنند. اولین قسمت از صعود آنها در تاریکی انجام می شود که با نور ستاره و چراغ های جلو روشن می شود.
حدود هفت ساعت بعد، کوهنوردان معمولاً به قله می رسند. پس از استراحتی کوتاه مملو از خوشحالی و عکس، هیات کوه نوردی دور هم جمع می شوند و سفر 12 ساعته خود را به محل امن آغاز می کنند و در حالت ایده‌آل+ قبل از شب می‌رسند.
