یک اخترفیزیک‌دان برجسته اعلام کرده است که با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، امکان دارد سفر به یک سیاهچاله در مدت زمانی کمتر از یک قرن محقق شود.
سرعت نور همچنان یک مانع بزرگ برای سفرهای فضایی است و حتی نزدیک‌ترین منظومه‌های ستاره‌ای، با فناوری‌های فعلی، نیازمند چندین سال سفر هستند. در حال حاضر هیچ فضاپیمایی قادر به حرکت با سرعت نور نیست، اما طرح‌هایی برای ساخت فضاپیماهای فوق‌سبک وجود دارد که با استفاده از لیزر و بادبان خورشیدی تا بخشی از سرعت نور شتاب می‌گیرند.
یکی از این طرح‌ها، پروژه Project Starshot، هدف دارد یک نانوفضاپیما با جرم کمتر از ۱۰۰ گرم را به ۲۰ درصد سرعت نور برساند و ظرف حدود ۲۵ سال به پروکسیما قنطورس، نزدیک‌ترین ستاره به خورشید، برسد. با وجود این، چالش‌هایی جدی همچون کوچک‌سازی بادبان نوری و توسعه لیزرهای پرقدرت برای شتاب‌دهی هنوز باقی است.
کزیمو بامبی، استاد فیزیک در دانشگاه Fudan چین، با اشاره به این فناوری در حال توسعه، پیشنهاد کرده است که علاوه بر سیارات فراخورشیدی، هدف دیگری همچون سیاهچاله‌ها نیز در نظر گرفته شود. او در گفت‌وگو با IFLScience اظهار داشت: «ایده من این است که جامعه علمی را به چنین احتمالی ترغیب کنم. نمی‌دانم این پروژه عملی خواهد شد یا نه، اما ارزش آزمایش را دارد. گاهی مردم می‌گویند “این غیرممکن است!” و بعد از چند دهه ممکن می‌شود.»
تجربه‌های گذشته نشان داده که ایده‌هایی که زمانی غیرممکن به نظر می‌رسیدند، به واقعیت تبدیل شده‌اند؛ از جمله کشف امواج گرانشی که دهه‌ها پیش صرفاً به‌صورت نظری پیش‌بینی شده بودند و ثبت نخستین تصویر از یک سیاهچاله که به یک نقطه عطف علمی بدل شد. با این حال، مأموریت به یک سیاهچاله با یک مشکل اساسی مواجه است: ما هنوز هدف دقیق خود را نمی‌شناسیم.
براساس برآوردهای آماری، باید تعداد زیادی سیاهچاله با جرم ستاره‌ای در کهکشان وجود داشته باشد که به‌طور خاموش در فضا شناورند. این موضوع احتمال وجود یک سیاهچاله در فاصله ۲۰ تا ۲۵ سال نوری از زمین را مطرح می‌کند، اما اگر این اجرام در حال جذب ماده نباشند، شناسایی آنها دشوار است. نزدیک‌ترین نمونه‌های کشف‌شده توسط پروژه Gaia به‌ترتیب در فواصل ۱۵۶۰ و ۳۸۰۰ سال نوری قرار دارند که عملاً دسترسی به آنها را غیرممکن می‌کند.
امید می‌رود که داده‌های کامل‌تر پروژه Gaia یا رصدهای آینده توسط رصدخانه Vera Rubin، مجموعه رادیویی Square Kilometer Array و سایر تلسکوپ‌های نسل جدید، سیاهچالهای بسیار نزدیک‌تر را آشکار کنند. اگر چنین هدفی شناسایی شود، پرتاب یک نانوفضاپیما با سرعتی برابر یک‌سوم سرعت نور می‌تواند رسیدن به آن را ظرف ۶۰ تا ۸۰ سال ممکن سازد.
بامبی با تأکید بر ماهیت بلندمدت این طرح افزود: «این پروژه چیزی نیست که فردا بتوان آغاز کرد. این روند در بسیاری از پروژه‌های فیزیک ذرات و اخترفیزیک رایج است و نیاز به تلاش چندین نسل از دانشمندان دارد. ما این کار را فقط برای خودمان انجام نمی‌دهیم، بلکه برای نسل‌های آینده انجام می‌دهیم.»
اهمیت یک مأموریت به سیاهچاله تنها در جذابیت آن خلاصه نمی‌شود. چنین پروژه‌ای می‌تواند یک آزمایشگاه بی‌همتا برای آزمودن نظریه نسبیت عام و درک ما از گرانش فراهم کند. تاکنون این نظریه با مأموریت‌های متعددی در منظومه شمسی، از جمله مأموریت Juno به سیاره مشتری، مورد آزمایش قرار گرفته است، اما سیاهچاله‌ها شرایطی بسیار افراطی و منحصر به‌فرد دارند که می‌توانند پیش‌بینی‌های دقیق نسبیت عام را به محک بگذارند. به باور بامبی، انجام این مأموریت می‌تواند دریچه‌ای نو به فهم عمیق‌تر از قوانین بنیادین کیهان بگشاید.
