دانشمندان پس از ۵۰ سال، یکی از نمونه‌های سنگی مأموریت آپولو ۱۷ را بررسی کردند و نشانه‌هایی از یک رانش سنگی باستانی در گذشته ماه پیدا کردند.
به گزارش تکناک، پنجاه سال پس از آخرین سفر انسان به ماه، دانشمندان موزه تاریخ طبیعی بریتانیا برای اولین بار یکی از سنگ‌های مأموریت آپولو ۱۷ را بررسی کردند.
این نمونه ممکن است راز پدیده‌ای ناشناخته در سطح ماه را روشن کند؛ ساختاری به نام Light Mantle که احتمالاً در اثر یک رانش سنگی بزرگ در گذشته‌های دور شکل گرفته است.
آخرین مأموریت انسانی ناسا به ماه در سال ۱۹۷۲، یعنی آپولو ۱۷، نه تنها رکوردهای علمی متعددی بر جای گذاشت، بلکه اولین زمین‌شناس فضانورد، هریسون اشمیت، را نیز به سطح ماه برد.
یکی از هدف‌های اصلی این مأموریت، بررسی ساختاری به نام Light Mantle بود که یک نوار به طول پنج کیلومتر در دامنه کوه South Massif در ماه است که احتمال دارد در گذشته بر اثر لغزش و ریزش گسترده سنگ‌ها و خاک به‌وجود آمده باشد.
اکنون، پژوهشگران بریتانیایی برای نخستین بار پس از نیم‌قرن، یک سنگ از این ناحیه را با فناوری‌های نوین مانند اسکن micro-CT مورد بررسی قرار داده‌اند. این روش به آنها امکان داد اجزای ریز درون نمونه را با دقت بی‌سابقه‌ای مطالعه کنند.
فهرست مطالب
یافته‌های علمی
نتایج اولیه نشان می‌دهد که خرده‌سنگ‌ها یا جداشده از کوه در جریان لغزش و ریزش گسترده سنگ‌ها، نقش مهمی در حرکت سیال‌گونه این جریان سنگی داشته‌اند. دکتر جولیا ماگنارینی، یکی از پژوهشگران این مطالعه می‌گوید: مواد ریز اطراف این خرده‌سنگ‌ها نشان می‌دهد که آنها هنگام سقوط خرد شده‌اند و همین باعث شده حرکت توده‌ای سنگ‌ها و خاک روان‌تر و سریع‌تر انجام شود.
با وجود همه پیشرفت‌ها، هنوز مشخص نیست این جریان دقیقاً از کجا آغاز شده است. یکی از فرضیه‌ها این است که برخورد سنگ‌ها و غبارهایی که از دهانه بزرگ تیکو پرتاب شده‌اند، باعث شروع این حرکت در دامنه کوه South Massif شده باشد. دهانه تیکو بر اثر برخورد یک سیارک به‌وجود آمده و حجم زیادی از مواد سطحی ماه را به اطراف پراکنده کرده است.
اهمیت این تحقیق برای آینده
این تحقیق نه‌تنها پرده از رازهای گذشته ماه برمی‌دارد، بلکه برای مأموریت‌های آینده به ویژه برنامه آرتمیس ناسا اهمیت دارد. درک بهتر از فرآیندهای زمین‌شناسی ماه می‌تواند به طراحی ابزارها و برنامه‌های علمی نسل جدید اکتشافات قمری کمک کند.
