اگرچه فناوری‌های ژنتیکی و ژنومی پتانسیل بسیار زیادی برای حفاظت از جانداران دریایی دارند، اما در حال حاضر کمتر از آنها استفاده می‌شود.
به گزارش تک ناک، مادلین ون اوپن از مؤسسه علوم دریایی استرالیا و دانشگاه ملبورن و ملیندا کولمن از دپارتمان صنایع اولیه نیو ساوت ولز، استرالیا به این نکته در مقاله ای که در 17 اکتبر در PLOS Biology، منتشر شد اشاره کردند.
هیچ بخشی از اقیانوس های ما دست نخورده توسط انسان باقی نمانده است. اکوسیستم های حیاتی مانند صخره های مرجانی، علفزارهای دریایی و جنگل های کلپ به دلیل تغییرات آب و هوایی و سایر اختلالات انسانی در حال کاهش هستند. ون اوپن و کلمن در مقاله خود پیشنهاد می‌کنند که می توان از رویکردهای ژنتیکی و ژنومی نویدبخش برای پیشبرد حفاظت و احیای دریاها بهره گرفت.
به عنوان مثال، توالی‌یابی DNA اکنون می‌تواند محصولات غذایی دریایی که به صورت غیرقانونی صید شده اند را برای محافظت از گونه‌های در معرض خطر شناسایی کند. DNA موجود در نمونه‌های آب دریا که DNA محیطی نامیده می‌شود، به‌عنوان یک جایگزین یا مکمل عملی‌تر برای بررسی‌های سنتی بر اساس SCUBA در مورد تنوع زیستی دریایی در حال ظهور است و همچنین می‌تواند برای نظارت بر شیوع بیماری‌ها و گسترش گونه‌های مهاجم استفاده شود.
DNA محیطی (eDNA) به DNA ارگانیسمی اطلاق می شود که در محیط یافت می شود. DNA محیطی از مواد سلولی ریخته شده توسط ارگانیسم ها (از طریق پوست، مدفوع و غیره) به محیط های آبی یا خشکی نشات می گیرد که می توان با استفاده از روش های مولکولی جدید نمونه برداری و نظارت کرد. این تکنیک ها برای تشخیص زودهنگام گونه های مهاجم و همچنین شناسایی گونه های نادر و مرموز حیاتی هستند.
علاوه بر این، تکنیک‌های ژنومی وجود دارد که می‌تواند به شیلات کمک کند تا ذخایر ماهی را بررسی کنند و نحوه سازگاری ماهی‌ها با عوامل استرس‌زا در محیط خود را بررسی کنند.
با نگاهی به آینده، ون اوپن و کلمن به فناوری‌های در حال توسعه متعددی اشاره می‌کنند که می‌تواند برای حیات جانداران اقیانوسی مفید باشد. درست همانطور که انسان ها برای سلامت روده پروبیوتیک مصرف می کنند، گونه های باکتریایی و قارچی خاصی را می توان شناسایی یا مهندسی کرد تا برای سلامت حیات وحش مانند مرجان ها مفید باشند.
زیست‌شناسی مصنوعی می‌تواند تولید محصولاتی را در آزمایشگاه که قبلاً از اکوسیستم‌های دریایی برداشت می‌شدند، مانند خون خرچنگ نعل اسبی، امکان‌پذیر کند و از ویرایش ژنوم می‌توان برای کمک به ارگانیسم‌ها برای سازگاری سریع‌تر با محیط زندگی در حال تغییرشان استفاده کرد. اما امکان استفاده از محرک های ژنی اگرچه هنوز بحث برانگیز است، نیز وجود دارد که باعث انتشار ژن های آسیب رسان در یک جمعیت برای ریشه کنی گونه های مهاجم می شود.
استفاده مؤثر از این رویکردها مستلزم توسعه پلتفرم‌های آنلاین مناسب و افزایش همکاری بین ذینفعان مختلف اکوسیستم‌های دریایی است و نویسندگان این مقاله از آژانس‌های تأمین مالی برای حمایت از این تلاش‌ها درخواست می کنند. آنها به این نتیجه رسیدند که فناوری‌های ژنومی می‌توانند به طور قابل‌توجهی تلاش‌های حفاظتی و بازسازی را بهبود بخشند، اما تنها در صورتی که بتوان شکاف بین متخصصان ژنومیک و مدیران تنوع زیستی دریایی را پر کرد.
ون اوپن می‌افزاید: رویکردهای ژنتیکی/ژنومی می‌توانند نحوه محافظت، مدیریت و حفاظت از حیات دریایی را تغییر دهند و می‌توانند به افزایش انعطاف‌پذیری گونه‌های دریایی در برابر تغییرات آب و هوایی کمک کنند.
