دانشمندان در جدیدترین تحقیقات خود متوجه شدند که بزرگسالان مبتلا به اختلال کمبود توجه/بیش‌فعالی (ADHD) عمر کمتری نسبت به افراد عادی دارند.
به گزارش تکناک، این تحقیق که برای اولین بار انجام شده است، باید برای دولت‌ها و پزشکان در سراسر دنیا نگران‌کننده باشد. در این مطالعه که توسط کالج دانشگاهی لندن (UCL) انجام شد، داده‌های ۳۰,۰۲۹ بزرگسال بریتانیایی که ADHD داشتند مورد بررسی قرار گرفت و این داده‌ها با ۳۰۰,۳۹۰ نفر بدون این اختلال، مقایسه شد.
محققان متوجه شدند که مردان مبتلا به ADHD به طور میانگین ۴.۵ تا ۹ سال کمتر عمر می‌کنند، نسبت به افرادی که این بیماری را ندارند. برای زنان مبتلا به ADHD این رقم بیشتر بود و عمر آنها به طور میانگین ۶.۵ تا ۱۱ سال کوتاه‌تر برآورد شد.
این مطالعه نشان می‌دهد که مردان مبتلا به ADHD به طور متوسط ۷۳.۲۶ سال عمر می‌کنند، در حالی که افراد بدون ADHD عمر آنها به طور متوسط ۸۰.۰۳ سال است. برای زنان مبتلا به ADHD، امید به زندگی ۷۵.۱۵ سال است، در حالی که افراد بدون این اختلال به طور متوسط ۸۳.۷۹ سال عمر می‌کنند. هرچند این داده‌ها مربوط به بریتانیا است، اما به احتمال زیاد این نتایج برای دیگر کشورها هم مشابه خواهد بود.
این مطالعه نشان داده است که کمتر از یک نفر از هر ۹ بزرگسال مبتلا به ADHD تشخیص دریافت می‌کنند و تعداد مبتلایان تشخیص‌داده شده این بیماری که ۳۸۰ میلیون نفر می‌باشد، کمتر از تعداد واقعی است.
جاش استات، استاد دانشگاه UCL و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «نگران‌کننده است که برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD زندگی کوتاه‌تری دارند. افراد مبتلا به ADHD توانایی‌های زیادی دارند و با حمایت و درمان مناسب می‌توانند موفق شوند. اما اغلب آنها حمایت کافی دریافت نمی‌کنند و بیشتر دچار استرس خواهند شد و از اجتماع طرد می‌شوند و این مسئله به سلامت و اعتماد به نفس آنها آسیب می‌زند.»
محققان تأکید کردند که آمارهای نگران‌کننده مرگ‌ومیر به طور مستقیم به ADHD مربوط نیست، بلکه به مشکلات بهداشتی و سبک زندگی این اختلال، ارتباط دارد. اما نکته مشترک در همه این مسائل، نبود حمایت مناسب از سوی سیستم بهداشت و درمان است.
این مطالعه نشان داد که بزرگسالان مبتلا به ADHD به طور متوسط بیش از ۱۳ بیماری دیگر نیز دارند. به عنوان مثال، این افراد ۱۷ درصد بیشتر در معرض دیابت، ۲۷ درصد بیشتر در معرض فشار خون بالا، دو برابر بیشتر در معرض صرع و ۱۰ برابر بیشتر در معرض اختلالات شخصیتی قرار دارند. همچنین مردان و زنان مبتلا به ADHD دو برابر بیشتر احتمال دارد که به افسردگی دچار شوند.
مقایسه با جمعیت عمومی نشان داد که بزرگسالان مبتلا به ADHD احتمال بالاتری برای اعتیاد به مواد مخدر، سیگار کشیدن، بحران مالی، بیکاری، خودآزاری، خواب ضعیف، رفتارهای وسواس‌گونه و بی‌ثباتی مسکن دارند.
همچنین این مطالعه نشان داد که این افراد کمتر از دیگران به‌دنبال کمک‌های پزشکی برای بیماری‌های جدی مانند بیماری‌های قلبی می‌روند. محققان ترکیب مشکلات بهداشتی و سبک زندگی را «اثر موجی» (ripple effect) نامیده‌اند، که تأثیر واقعی بر امید به زندگی دارد.
علاوه بر این، مطالعه انجام شده دشواری‌های اندازه‌گیری بار اختلال ADHD را نشان می‌دهد. بدون شک هیچ بیماری یا سبک زندگی خاصی را نمی‌توان به طور مستقیم به کاهش امید به زندگی نسبت داد و بسیاری از نگرانی‌های شناسایی‌شده با یکدیگر هم‌پوشانی دارند.
تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که ۱.۹ درصد از جمعیت زندانیان ایالات متحده به احتمال زیاد ADHD دارند، اما تخمین زده می‌شود که این رقم برای مردان زندانی بلندمدت بین ۲۵ تا ۴۰ درصد باشد.
دکتر الیزا اونیونز، یکی از محققان اصلی این مطالعه از دانشگاه UCL گفت: «تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به ADHD تشخیص رسمی دریافت کرده‌اند، بنابراین این مطالعه فقط بخشی از این جامعه را بررسی کرده است.»
وی تصریح کرد: «اگرچه بسیاری از افراد مبتلا به ADHD زندگی طولانی و سالمی دارند، اما یافته‌های ما مبنی بر اینکه به طور متوسط آنها عمر کوتاه‌تری دارند، نشان‌دهنده نیازهای پشتیبانی و درمانی برآورده‌نشده است. ضرورت دارد که دلایل مرگ زودهنگام این افراد را کشف کنیم تا در آینده استراتژی‌هایی برای پیشگیری از این موارد ایجاد نماییم.»
محققان تأکید کردند که موضوع مشترک در این مطالعه، سیستم درمانی است که هم برای بزرگسالان مبتلا به ADHD و هم افرادی که هنوز این بیماری در آنها تشخیص داده نشده، ناکافی است.
این موضوع تنها به جمعیت بریتانیا محدود نمی‌شود. در ایالات متحده تخمین زده می‌شود که حدود 9 میلیون بزرگسال ADHD دارند، در حالی که فرایند تشخیص می‌تواند برای یک فرد بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار هزینه داشته باشد. با توجه به بیمه، هزینه دارو می‌تواند بالای ۵۰۰ دلار در ماه باشد.
از نظر اقتصادی، تخمین زده می‌شود که ADHD سالانه ۱۲۲.۸ میلیارد دلار هزینه برای ایالات متحده ایجاد می‌کند، که از قبیل بیکاری (۶۶.۸ میلیارد دلار) و از دست دادن بهره‌وری شخص (۲۸.۸ میلیارد دلار) است.
با وجود این، در ایالات متحده و سراسر جهان، دسترسی به منابع سلامت روان برای بزرگسالان مبتلا به ADHD همچنان محدود و گران‌قیمت است.
محققان در مقاله‌ای که در مجله “Frontiers in Psychiatry” در سال ۲۰۲۱ منتشر شد، نوشتند که مشکلات فرهنگی و ساختاری در سیستم بهداشت و درمان باعث شده است که توجه کافی به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) نشود.
خدمات مربوط به ADHD در بسیاری از مناطق کافی نیست و مشکلاتی که در ارائه این خدمات وجود دارد، به دلیل شیوع کرونا بدتر شده است.
با وجود محدودیت‌هایی که در این مطالعه وجود دارد، از جمله کمبود تنوع در مجموعه داده‌ها، اما همچنان نیاز به تحقیق بیشتر برای درک بهتر تأثیرات پیچیده و چندوجهی ADHD و چگونگی بهبود پشتیبانی سیستم بهداشت و درمان از افراد مبتلا به آن را نشان می‌دهد.
فیلیپ آشرسون، استاد روان‌پزشکی مولکولی در کالج کینگز لندن گفت: «ADHD به‌عنوان یک اختلال جدی در بزرگسالان شناخته می‌شود، که با بیماری‌های متعددی همراه است. خدمات حمایتی برای بزرگسالان مبتلا به ADHD و بهبود نتایج جسمی و روانی در مقایسه با سایر اختلالات رایج مانند: اضطراب، افسردگی، فشار خون بالا و چاقی ناکافی است. تا زمانی که این مسئله حل نشود، امید کمتر به زندگی به احتمال زیاد ادامه خواهد داشت.»
محققان این مطالعه تأکید کرده‌اند که بزرگسالان مبتلا به ADHD اغلب عمر کمتری دارند، نسبت به آنچه که باید داشته باشند. آنها فکر می‌کنند که این موضوع به احتمال زیاد به دلیل وجود عوامل خطرناک قابل تغییر و نیاز به پشتیبانی و درمان در زمینه ADHD و مشکلات روانی و جسمی همراه با آن است.
