با توجه به تحقیقات جدید، افراد مبتلا به اختلال خوردن اجتنابی یا محدودکننده (ARFID) ممکن است از غذا بترسند و به دلیل نگرانی‌های شدید از تأثیرات منفی غذا، مصرف آن را محدود کنند.
به گزارش تکناک، این اختلال می‌تواند باعث سوء تغذیه و مشکلات روانی شود. برخلاف اختلالات دیگر غذاخوردن، ARFID به وزن و ظاهر مرتبط نیست و بیشتر به نگرانی از عواقب خوردن غذا مانند: خفگی یا آلرژی مربوط می‌شود.
اختلال خوردن اجتنابی می‌تواند باعث شود که فرد علاقه خود به غذا خوردن را از دست بدهد یا از غذاهایی که رنگ، طعم، بافت یا بوی ناخوشایندی دارند، اجتناب کند. پزشکان ممکن است ARFID را یک «اختلال خوردن انتخابی» بنامند، چرا که فرد فقط چند غذایی را که مایل به خوردن آنها است، انتخاب می‌کند.
افراد مبتلا به این نوع اختلال تغذیه ممکن است رفتارهای خاصی مانند مصرف غذا با یک ترتیب خاص، هنگام غذا خوردن ایجاد کنند. این اختلال همچنین می‌تواند بر مصرف مواد مغذی و سلامت عمومی آنها تأثیر بگذارد. بدون درمان، ARFID می‌تواند عوارض بسیار خطرناکی ایجاد کند.
این اختلال با بی‌اشتهایی غذایی متفاوت است. کودکان ممکن است از برخی غذاها اجتناب کنند چرا که از ظاهر، بو، حس یا بافت آن خوششان نمی‌آید. در بی‌اشتهایی غذایی، کودکان چند غذای خاص را دوست ندارند، اما این مشکل بر رشد و توسعه آنها تأثیری نمی‌گذارد. همچنین کودکان اغلب با وجود این مشکل رشد می‌کنند. اما اختلال تغذیه ARFID می‌تواند اشتها و حتی رشد و توسعه کودک را تحت تأثیر قرار دهد و باید درمان شود، چرا که کودک با وجود این اختلال تغذیه رشد نمی‌کند.
از آنجا که اختلال خوردن اجتنابی یک تشخیص جدید در نسخه پنجم کتابچه تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) است، داده‌های زیادی برای برآورد فراوانی وقوع آن، فراوانی نسبی علائم یا ویژگی‌های دیگر بیماری در دسترس نیست.
علت یا علل این اختلال همچنان ناشناخته است. تحقیقات نشان می‌دهد که اضطراب، ترس یا تروما ممکن است منبع این اختلال تغذیه‌ای باشد. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که ARFID می‌تواند تحت تأثیر عوامل اجتماعی، محیطی و فرهنگی قرار گیرد. تغییرات ژنتیکی نیز امکان دارد در ایجاد آن نقش داشته باشند.
فهرست مطالب
هر فردی ممکن است در معرض خطر باشد
اختلال خوردن اجتنابی می‌تواند بر هر فردی در هر سنی تأثیر بگذارد، اگرچه بیشتر در دوران کودکی شایع است. اگر فردی تجربه‌ای تروماتیک به ویژه شامل غذا، مانند خوراندن اجباری یا ناامنی غذایی داشته باشد، ممکن است بیشتر در معرض خطر آن باشد.
داشتن یک مشکل عصبی مانند ADHD یا افسردگی نیز ممکن است این خطر را افزایش دهد. سایر عوامل خطرناک شامل داشتن بیزاری از برخی بافت‌های غذایی، ترس از اینکه غذا به نوعی به شما آسیب برساند و سابقه خانوادگی اختلالات خوردن، است.
علائم و نشانه‌های اختلال خوردن اجتنابی چیست؟
درد شکم، از جمله گرفتگی، ناراحتی معده یا یبوست در این اختلال تغذیه‌ای شایع هستند. بیماران مبتلا به اختلال خوردن اجتنابی کاهش وزن قابل توجهی را نیز تجربه می‌کنند.
سایر علائم شایع ممکن است شامل بی‌حوصلگی، ضعف، دمای پایین بدن، غش و سرگیجه باشد. چرخه‌های قاعدگی ممکن است نامنظم یا متوقف شوند و موهای نازک روی بدن ظاهر شود.
علاوه بر این، اختلال خوردن اجتنابی (ARFID) می‌تواند باعث تغییرات رفتاری شود، به عنوان مثال ممکن است باعث از دست دادن اشتها یا احساس سیری قبل از وعده‌های غذایی، ترس از آنچه که با خوردن ممکن است اتفاق بیفتد، مانند خفگی یا استفراغ شود.
بیماران مبتلا به این اختلال تغذیه‌ای ممکن است در توجه دچار مشکل شوند که میزان غذایی که می‌خورند را محدود می‌کند، یا فقط غذاهایی با بافت‌های خاص را می‌خورند.
این اختلال می‌تواند حتی توانایی اجتماعی شدن فرد را تحت تأثیر قرار دهد. فرد ممکن است از رویدادهایی که در آنها غذا وجود دارد، اجتناب کند و از افرادی که دوست دارد دوری نماید. همچنین می‌تواند از مسئولیت‌های کاری و مدرسه‌ای منحرف شود.
ایجاد عوارض مرگبار احتمالی ARFID
عوارض ARFID می‌تواند مرگبار باشد. این عوارض شامل سوءتغذیه، کم‌آبی، عدم تعادل الکترولیتی، فشار خون پایین و حتی ایست قلبی است.
پوکی استخوان و کم‌خونی نیز از عوارض احتمالی هستند. برای بیماران جوان‌تر، رشد فیزیکی ممکن است متوقف شود و بلوغ به تأخیر بیفتد.
چگونه اختلال خوردن اجتنابی درمان می‌شود؟
عناصر اصلی درمان شامل افزایش وزن، حفظ وزن سالم و جلوگیری از عوارضی است که سلامت را تهدید می‌کند. این موضوع نیاز به مدیریت بیزاری‌های حسی و ترس‌های مربوط به غذا دارد.
یکی از روش‌های درمانی استفاده شده برای این اختلال، رفتار درمانی شناختی (CBT) است که افکار و رفتارهای مشکل‌ساز را تشخیص می‌دهد، به کاهش ترس و اضطراب در مورد غذا کمک می‌کند و برای آرامش چالش‌های حسی به بدن آموزش می‌دهد.
برای این مشکل گاهی از داروهایی ضدافسردگی یا ضدروان‌پریشی استفاده می‌شود. حتی گاهی اوقات یک لوله تغذیه موقت نیز ضروری است.
اگر شما یا فردی که می‌شناسید علائم یا نشانه‌های ARFID دارد، با یک پزشک مشورت کنید. آنها ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روان، متخصص گوارش، آسیب‌شناس گفتار-زبان یا سایر متخصصان ارجاع دهند.
