بررسی ها نشان می دهد راپامایسین که دارویی است که معمولاً در درمان سرطان و مراقبت‌های پس از پیوند عضو استفاده می‌شود، هم طول عمر و هم سلامتی حیوانات آزمایشگاهی را افزایش می‌دهد.
به گزارش تکناک، درک چگونگی افزایش طول عمر توسط راپامایسین مهم است، زیرا به جلوگیری از عوارض جانبی ناخواسته کمک می‌کند. راپامایسین از طریق دو مکانیسم طول عمر را افزایش می‌دهد: افزایش اتوفاژی و کاهش فعالیت پروتئینی به نام S6K. در برخی تحقیقات نشان داده شده است که موش‌های دارای پروتئین S6K تغییر یافته، عمر طولانی‌تری دارند اما این مکانیسم افزایش طول عمر S6K نامشخص است.
عملکرد بهتر سیستم ایمنی در سنین بالا به لطف اندولیزوزوم‌ها
محققان توانستند نشان دهند که فعالیت تغییر یافته S6K بر اندولیزوزوم‌ها تأثیر می‌گذارد. اندولیزوزوم‌ها مواد موجود در سلول‌ها را تجزیه می‌کنند و نقش مهمی در تنظیم فرآیندهای سلولی مختلف مانند واکنش‌های التهابی دارند.
پینگزه ژانگ، نویسنده اول این مطالعه توضیح می‌دهد: زمانی که فعالیت S6K یا سیگنال‌های التهابی را سرکوب کردیم، مگس‌ها عمر طولانی‌تری داشتند، عملکرد ایمنی بهتری در سنین بالا از خود نشان دادند و توانستند عفونت‌های باکتریایی را به‌طور مؤثرتری پاک کنند.
سباستین گرونکه که یکی دیگر از محققان بود، نتیجه‌گیری می‌کند: در نهایت ما فرض می‌کنیم که اندولیزوزوم‌ها از افزایش عوامل پیش‌التهابی مرتبط با افزایش سن جلوگیری می‌کنند و این دقیقاً همان جایی است که راپامایسین وارد عمل می‌شود.
سینتاکسین 13؛ پیوندی که در موش‌ها نیز یافت می‌شود
محققان ارتباط مهمی بین سیستم اندولیزوزوم و التهاب مرتبط با افزایش سن نیز شناسایی کردند و آن هم پروتئین سینتاکسین 13 بود.
این پروتئین در کبد موش‌های تحت درمان با راپامایسین افزایش می‌یابد که نشان می‌دهد تنظیم سیستم اندولیزوزومی و کنترل مسیرهای التهابی در طول پیری بین مگس‌ها و موش‌ها مشابه است.
