بر اساس یک مطالعه جدید، نانوپلاستیک‌ها توانایی بدن برای جذب آنتی‌بیوتیک‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند و حتی امکان دارد باعث رشد باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک شوند.
به گزارش تکناک، با استفاده از مدل‌های پیچیده ساختار مولکولی پلاستیک‌های رایج مانند: پلی‌اتیلن (PE)، پلی‌پروپیلن (PP)، پلی‌استایرن (PS) و همچنین نایلون 6.6 (N66)، محققان دانشگاه‌های وین، بُن و دبرسن به این نتیجه رسیدند نانوپلاستیک‌ها که ذرات پلاستیکی کوچک‌تر از 0.001 میلی‌متر هستند، می‌توانند در سطح مولکولی با آنتی‌بیوتیک تتراسایکلین ارتباط برقرار کنند و این موضوع امکان دارد توانایی بدن در جذب بخشی از آن را مختل یا حتی به‌طور کامل مسدود کند.
تتراسایکلین یک آنتی‌بیوتیک رایج است که برای درمان بسیاری از عفونت‌ها، از سفلیس گرفته تا عفونت‌های پوستی و ریوی باکتریایی استفاده می‌شود. در این مطالعه، پس از بازپخت، مولکول‌های نانوپلاستیک به طور فیزیکی به مولکول‌های تتراسایکلین متصل شدند.
بازپخت شبیه‌سازی شده به معنای گرم کردن مولکول‌ها برای تحریک و سپس خنک کردن آنها برای یافتن پایدارترین حالت است، یعنی حالتی که مولکول‌ها به طور طبیعی دوباره تشکیل می‌شوند.
لوکاس کنر از دانشگاه وین نظریه‌ای دارد مبنی بر اینکه توده‌های آنتی‌بیوتیک‌های متمرکز و جذب‌نشده که به سطح نانوپلاستیک‌ها متصل شده‌اند، می‌توانند زمینه مناسبی برای رشد باکتری‌ها فراهم کنند تا در برابر دارو مقاوم شوند.
کنر می‌گوید که پیوند نانوپلاستیک با نایلون به طور ویژه‌ای قوی است. او بیان می‌کند که میزان میکرو و نانوپلاستیک در داخل خانه حدود پنج برابر بیشتر از بیرون است. یکی از دلایل این موضوع نایلون می‌باشد، که از منسوجات آزاد و از طریق تنفس به بدن وارد می‌شود.
محصولات روزمره‌ای که از PE، PP، PS و N66 ساخته شده‌اند، از طریق قرار گرفتن در معرض نور خورشید، مواد شیمیایی و سایش فیزیکی به نانوپلاستیک‌ها تبدیل می‌شوند و در واقع به قطعاتی تبدیل می‌شوند که حتی نمی‌توانیم ببینیم و آنها را هنگام خوردن، نوشیدن و تنفس وارد بدن می‌کنیم. حتی برخی از این نانوپلاستیک‌ها از طریق پوست جذب می‌شوند.
تأثیرات بلندمدت نانوپلاستیک‌ها هنوز به طور کامل درک نشده است، چرا که تحقیقات در مورد تأثیر آنها بر سلامت انسان همچنان جدید است. دانشمندان در حال تحقیق برای کشف تأثیرات بلندمدت نانوپلاستیک‌ها نه تنها روی انسان‌ها، بلکه بر اکوسیستم‌هایی مانند: زیستگاه‌های دریایی و زمینی هستند.
آنچه ما می‌دانیم این است که اندازه بسیار کوچک نانوپلاستیک‌ها می‌تواند به آنها اجازه دهد تا در سطح سلولی با بدن ما تعامل کنند و حتی قادر به عبور از سد خونی-مغزی باشند، که مسئول نگه داشتن مواد خارجی مانند: مولکول‌های بزرگ، سموم و پاتوژن‌ها است.
امیدوار هستیم که به زودی راه‌حل ساده‌ای برای مقابله با میکرو و نانوپلاستیک‌ها پیدا شود. به طور میانگین حدود یک چهارم میلیون قطعه نانوپلاستیک قابل تشخیص در هر بطری آب معدنی وجود دارد.
این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
