فضاپیمای وویجر ۱، یکی از دو کاوشگر سری وویجر با بیشترین مدت فعالیت در تاریخ، با مشکل در ارسال داده‌های علمی و مهندسی به زمین روبه‌رو شده است.
به‌گزارش تک‌ناک، فضاپیمای وویجر ۱ دچار اختلال‌هایی شده است. یکی از این اختلال‌ها شامل داده‌های تله‌متری می‌شود که برای ناوبری و تنظیم دقیق موقعیت فضاپیما ضروری است.
این مشکل ناشی از خطای حافظه در سامانه داده‌های پرواز (FDS) وویجر ۱ است که بر‌پایه حافظه فرار قدیمی کار می‌کند و به‌نظر می‌رسد پس از دهه‌ها استفاده دچار خرابی شده است.
هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲ در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شده‌اند. این یعنی حدود ۴۵ سال طول کشیده است تا حافظه رم ابتدایی وویجر ۱ دچار افت کارایی شود. این وضعیت نشان‌دهنده عملکرد درخورملاحظه‌ای برای فناوری اولیه است؛ اما احتمال دارد حاکی از پایان عمر کاری این فضاپیمای تاریخی باشد.
به‌نقل از ناسا، حتی اگر بتوان خطای فعلی حافظه را برطرف کرد که وویجر ۱ را بلااستفاده کرده است، انتظار می‌رود که قابلیت استفاده از این کاوشگرهای وویجر به‌مرور‌زمان کاهش یابد. این مسئله بدین‌دلیل است که آن‌ها از باتری‌های هسته‌ای استفاده می‌کنند که سال‌به‌سال قدرتشان را از دست می‌دهند و برای ادامه کار پس از کاهش شدید قدرت باتری، باید ابزارهای روی فضاپیما غیرفعال شوند.
برنامه وویجر ناسا به‌عنوان جزئی حیاتی در تاریخ کاوش‌های بشری و مطالعات خارج از محدوده منظومه شمسی نقش برجسته‌ای ایفا کرده است. باوجوداین، به‌نظر می‌رسد که عمر دو کاوشگر وویجر به پایان خود نزدیک می‌شود که این امر موجب ناراحتی است. وویجر ۱ که در حال حرکت در فاصله‌ای دور از زمین قرار دارد، تا‌به‌امروز به‌عنوان دورترین اثر دست ساخت بشر در عمق فضا شناخته می‌شود و نمادی از اوج دستاوردهای ما در اکتشاف فضایی است.
تیم وویجر ناسا با پشتکار فراوان در تلاش است تا کاوشگر وویجر ۱ را در حال کار نگه دارد؛ اما در زمان نگارش مطلب حاضر، آینده این تلاش‌ها بسیار نامعلوم به‌نظر می‌رسد. دسترسی‌نداشتن به اطلاعات مهم به‌دلیل از‌بین‌رفتن داده‌های حافظه، مسئله بزرگی در شناسایی دقیق مشکل از راه دور است.
یکی از راه‌حل‌های مطرح‌شده، ارسال دستورالعمل‌های عملیاتی به وویجر ۱ است که مشابه دستورهایی است که حین گذر از کنار مشتری و زحل بیش از چهار دهه پیش صادر شد. این امر می‌تواند به تعیین بخش معیوب در حافظه FDS کمک کند.
