مورگان استنلی در تازه‌ترین گزارش خود به بررسی اقتصادی نسل جدید رک‌های هوش مصنوعی انویدیا پرداخته و به این نتیجه رسیده است که سیستم NVIDIA GB200 NVL72 نه‌تنها از نظر توان پردازشی و بهره‌وری فنی پیشتاز است، بلکه از نظر اقتصادی نیز سودآورترین گزینه در میان رقبا محسوب می‌شود.
به گزارش تک ناک؛ پیشتازی انویدیا در حالی است که هزینه اولیه هر رک NVL72 بسیار بالاست و به حدود ۳.۱ میلیون دلار می‌رسد؛ رقمی که در مقایسه با رک‌های نسل قبلی مانند H100 با قیمت تنها ۱۹۰ هزار دلار، اختلافی چشمگیر به نظر می‌رسد.
با وجود این تفاوت، مورگان استنلی تأکید می‌کند که سرمایه‌گذاری روی NVL72 به‌مراتب منطقی‌تر و پرسودتر است، زیرا بازدهی این سیستم‌ها در مقیاس کارخانه‌های هوش مصنوعی به شکل محسوسی بالاتر است و هزینه‌های کلان اولیه در مدت‌زمان کوتاه‌تری جبران می‌شود.
طبق توضیحات این گزارش، هر رک NVL72 شامل ۷۲ پردازنده گرافیکی قدرتمند B200 به همراه ۳۶ پردازنده Grace است که با استفاده از رابط فوق‌پیشرفته NVLink 5 به یکدیگر متصل می‌شوند. این ترکیب موجب می‌شود انتقال داده‌ها با پهنای باند بالا و تأخیر کم انجام شود؛ موضوعی که در پردازش‌های عظیم هوش مصنوعی نقشی حیاتی دارد. به همین دلیل، مورگان استنلی این نسل از رک‌ها را نه تنها یک ارتقا نسبت به نسل پیشین، بلکه یک دگرگونی بنیادین در معماری مراکز داده می‌داند.
محاسبات مالی مورگان استنلی نشان می‌دهد که یک کارخانه هوش مصنوعی با توان ۱۰۰ مگاوات در صورت استفاده از رک‌های NVL72 می‌تواند به حاشیه سود خالص ۷۷.۶ درصد دست یابد. این میزان سودآوری در مقیاس بسیار بزرگ، انویدیا را به گزینه‌ای بی‌رقیب تبدیل کرده است.
در مقایسه، پادهای Google TPU v6e با حاشیه سود ۷۴.۹ درصد در رتبه دوم قرار می‌گیرند. البته هزینه اجاره پادهای گوگل به‌طور میانگین ۴۰ تا ۵۰ درصد کمتر از رک‌های NVL72 است، اما بازدهی نهایی همچنان به نفع انویدیا تمام می‌شود. از سوی دیگر، وضعیت برای AMD کاملاً متفاوت است.
براساس همین محاسبات، استفاده از پلتفرم‌های MI300 و MI355X نه تنها سودآور نیست، بلکه زیان‌ده خواهد بود و به ترتیب با حاشیه سود منفی ۲۸.۲- درصد و ۶۴- درصد همراه است؛ اعدادی که نشان می‌دهد این پلتفرم‌ها در شرایط فعلی بازار عملاً برای اپراتورها فاقد توجیه اقتصادی هستند.
در ادامه این گزارش، مورگان استنلی برای شفافیت بیشتر جزئیات هزینه‌های زیرساختی را تشریح کرده است. به گفته این مؤسسه، هزینه ساخت و راه‌اندازی یک مرکز داده ۱۰۰ مگاواتی در حال حاضر حدود ۶۶۰ میلیون دلار برآورد می‌شود که طی ۱۰ سال مستهلک خواهد شد.
هزینه خرید GPUها نیز بسته به نوع پلتفرم، بین ۳۶۷ میلیون دلار در سناریوهای حداقلی تا ۲.۲۷۳ میلیارد دلار در سناریوهای پرهزینه در نظر گرفته می‌شود که این تجهیزات معمولاً طی چهار سال مستهلک می‌شوند. علاوه بر این، هزینه‌های عملیاتی نیز با توجه به راندمان سیستم‌های خنک‌کننده و میانگین قیمت جهانی برق محاسبه شده است.
این محاسبات نشان می‌دهد که هرچند سیستم NVL72 بالاترین هزینه مالکیت کلی یا TCO را دارد و رقم آن به ۸۰۶.۵۸ میلیون دلار می‌رسد، اما بازدهی مالی و سودآوری این سیستم به حدی بالاست که چنین هزینه‌ای کاملاً توجیه‌پذیر خواهد بود. در مقابل، TCO پلتفرم AMD MI355X حدود ۷۷۴.۱۱ میلیون دلار محاسبه شده است، اما با توجه به حاشیه سود منفی و زیان‌ده بودن، این رقم تنها بر ضعف اقتصادی این پلتفرم تأکید می‌کند.
در نهایت، یافته‌های مورگان استنلی به‌روشنی نشان می‌دهد که در رقابت شدید میان شرکت‌های سازنده تراشه‌های هوش مصنوعی، انویدیا نه‌تنها از نظر فنی و فناوری در صدر قرار دارد، بلکه از منظر اقتصادی نیز جایگاهی استثنایی برای خود ایجاد کرده است.
در شرایطی که محصولات AMD با وجود قیمت پایین‌تر توان رقابتی چندانی در سطح کلان ندارند و حتی زیان‌ده هستند، رک‌های GB200 NVL72 انویدیا می‌توانند در آینده نزدیک به انتخاب اصلی اپراتورهای مراکز داده و سرمایه‌گذاران حوزه هوش مصنوعی تبدیل شوند.
این دستاورد نشان می‌دهد که انویدیا موفق شده است ترکیبی بی‌نقص از قدرت پردازشی، مقیاس‌پذیری و سودآوری اقتصادی ارائه دهد و همین امر جایگاه این شرکت را به‌عنوان رهبر بلامنازع صنعت هوش مصنوعی بیش از پیش تثبیت می‌کند.
