در دو مطالعه جداگانه، محققان آلمانی جهش تک ژنی را شناسایی کرده اند که می تواند منجر به بیماری خودایمنی غیرقابل درمان لوپوس شود.
به گزارش تکناک، این کشف راه را برای توسعه رویکردهای درمانی جدید و آزمایش این جهش باز می کند که تشخیص زودهنگام بیماری را تضمین می کند.
بیماری لوپوس باعث می شود سیستم ایمنی بدن به بافت ها و اندام های بدن حمله کند و باعث التهاب کلیه ها، مغز و سیستم عصبی مرکزی، رگ های خونی، ریه ها و قلب شود. درمان موثر این بیماری بستگی به تشخیص هر چه زودتر بیماری دارد تا بتوان التهاب را قبل از آسیب دائمی به اندام‌ها کنترل کرد.
لوپوس با چندین ژن شناخته شده برای ترویج بیماری، یک بیماری ارثی است. زنان بسیار بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این بیماری هستند. محققان موسسه زیست‌شناسی عفونت ماکس پلانک در آلمان به بررسی ژنتیک زمینه‌ای لوپوس پرداختند و مکانیزمی را کشف کردند که می‌تواند این بیماری را تحریک کند.
سیستم ایمنی ذاتی بسیار سریع به پاتوژن های مهاجم پاسخ می دهد، اما این واکنش سریع باید کنترل شود تا از چرخش آن به بدن جلوگیری شود. محققان در حال بررسی این مکانیسم‌های کنترلی بودند و بر روی گیرنده‌ای به نام گیرنده Toll-like 7 (TLR7) تمرکز کردند که در هنگام بیش فعالی باعث ایجاد بیماری خودایمنی در موش‌ها می‌شود.
TLR7 ماده ژنتیکی ویروس‌ها و باکتری‌ها را تشخیص می‌دهد و پاسخ ایمنی را تحریک می‌کند. برای ارائه پاسخ سریع، تعداد معینی TLR7 باید در سلول‌های ایمنی وجود داشته باشد که با تولید و سپس تخریب مداوم گیرنده‌ها، تعادل را حفظ می‌کنند.
اولیویا ماجر، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: ما می خواستیم بفهمیم وقتی این تعادل به هم می خورد چه اتفاقی می افتد.
محققان در کار خود بر روی TLR7 نشان دادند که یک کمپلکس پروتئینی به نام BORC برای تجزیه TLR7 در سلول‌های ایمنی مورد نیاز است. علاوه بر این، BORC به پروتئین دیگری به نام UNC93B1 نیاز دارد تا فرآیند تخریب را به درستی انجام دهد. اگر خطایی در فرآیند وجود داشته باشد، TLR7 تخریب نمی شود و در سلول ها تجمع می یابد.
ماجر گفت: از آزمایش‌های قبلی روی موش‌ها که چند سال پیش در دانشگاه برکلی در کالیفرنیا انجام شد، می‌دانستیم که تعداد زیادی از این گیرنده‌ها مشکل ساز هستند.
گیرنده های بسیار زیادی سیستم ایمنی را به سمت یک پاسخ خود ایمنی مانند آنچه در بیماری لوپوس مشاهده می شود، سوق می دهند. قبل از مطالعه حاضر، نه BORC و نه UNC93B1 با این بیماری مرتبط نبودند.
فابیان هاوک که نویسنده همکار این مطالعه است، جهش UNC93B1 را در بیمار مبتلا به لوپوس دوران کودکی تایید کرد. پس از معاینه بیمار، محققان به این نتیجه رسیدند که جهش این ژن باعث کاهش تعامل BORC و تجمع TLR7 می شود.
همراه با مطالعه ماکس پلانک که در مجله Science Immunology منتشر شد، یک مطالعه جداگانه توسط محققان دانشگاه فنی درسدن (TU Dresden) نیز در آلمان بود که جهش‌های ژن UNC93B1 و ارتباط آن با لوپوس را نیز بررسی کرد.
محققان چهار بیمار از دو خانواده را مورد بررسی قرار دادند که علائم لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) که شایع‌ترین نوع لوپوس است را داشتند. از آنجایی که SLE در کودکان بسیار کوچک غیرمعمول است، محققان به جستجوی یک علت ژنتیکی پرداختند و جهش UNC93B1 را در همه اعضای خانواده پیدا کردند.
محققان کشف کردند که جهش‌های UNC93B1 منجر به فعال‌سازی بیش از حد انتخابی TLR7 و در نتیجه حمله خود ایمنی و التهاب متعاقب آن می‌شود. علاوه بر این، آنها به این نتیجه رسیدند که این امر بقای سلول‌های B خود واکنش‌گر را تحریک می‌کند، که آنتی‌بادی‌هایی را علیه سلول‌های خود بدن تولید می‌کنند و به حمله خود ایمنی دامن می‌زنند. درنهایت محققان به این نتیجه رسیدند که UNC93B1 فعالیت گیرنده هایی مانند TLR7 را برای جلوگیری از خودایمنی کنترل می کند.
محققان گفتند: مطالعه ما یک ارتباط علنی مستقیم بین محور UNC93B1/TLR7 بیش فعال و پاتوژن‌های بیماری لوپوس را نشان می دهد و نشان می دهد که مسدود کردن بیش فعال TLR7 ممکن است از نظر درمانی موثر باشد. به این ترتیب، انتظار می‌رود که یافته‌های ما توسعه بیشتر مهارکننده‌های TLR7 را برای بیماران مبتلا به SLE و بیماری‌های خودایمنی مرتبط تسریع کند.
هر دو مطالعه راه را به روی رویکردهای درمانی جدیدی باز می کنند که به طور موثر می توانند از التهاب مخربی که در وهله اول بیماری را مشخص می کند، جلوگیری کنند. علاوه بر این، آزمایش جهش‌های UNC93B1 ممکن است بخشی از درمان لوپوس باشد و تشخیص زودهنگام این بیماری را تضمین کند.
