مطالعه‌ای جدید در زمینۀ دیابت نشان می‌دهد که طول مدت خواب غیرعادی، چه کوتاه و چه طولانی، خطر بیماری‌های میکروواسکولار را در افراد تازه مبتلا شده به دیابت نوع ۲ افزایش می‌دهد.
به‌گزارش تکناک، الگوهای خواب غیرطبیعی، به ویژه کوتاه‌تر یا طولانی‌تر از 7 تا 9 ساعت، با افزایش خطرات بیماری‌های عروقی در افراد تازه مبتلا شده به دیابت نوع 2 ارتباط دارد. این یافته‌ها نشان‌دهندۀ نیاز به مداخلات خواب هدفمند است.
همچنین تأکید می‌شود که سن نقش تعیین‌کننده‌ای در ارتباط میان خواب کوتاه و خطر بیماری دارد.
تحقیقات جدیدی که در نشست سالانۀ انجمن اروپایی برای مطالعۀ دیابت (EASD) (مادرید، 9 تا 13 سپتامبر) ارائه می‌شود، نشان می‌دهد افرادی که به تازگی بیماری دیابت آنها تشخیص داده شده است و خواب کوتاه یا طولانی را تجربه می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های میکروواسکولار قرار دارند.
میکروواسکولار بیماری آسیب به رگ‌های خونی کوچک می‌باشد، که در نهایت می‌تواند باعث عوارض جدی‌تری شود. این مطالعه توسط مت یوهانسن و توماس اولسن از مرکز دیابت Steno Odense در دانمارک انجام شده است.
فهرست مطالب
جزئیات و روش مطالعه
بیماری‌های میکروواسکولار مانند رتینوپاتی و نفروپاتی، از عوامل اصلی عوارض مرتبط با دیابت نوع 2 (T2D) هستند. شواهد بسیاری نشان می‌دهد که تغییرات در مدت خواب ممکن است بر خطر ابتلا به عوارض مرتبط با دیابت تأثیر بگذارد.
این مطالعه با هدف بررسی رابطۀ میان مدت خواب و وجود بیماری میکروواسکولار در افرادی که به تازگی ابتلای آنها به دیابت نوع 2 تشخیص داده شده است، انجام شد.
اندازه‌گیری میزان و طبقه‌بندی خواب
پژوهشگران برای تجزیه و تحلیل از داده‌های بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دانمارکی استفاده کردند.
مدت خواب شبانه با استفاده از شتاب‌سنج‌های Axivity AX3 که توسط شرکت‌کنندگان به مدت 10 روز مورد استفاده قرار می‌گرفت، اندازه‌گیری شد.
مدت خواب شبانه به سه دستۀ کوتاه (<7 ساعت)، بهینه (7 تا <9 ساعت) و طولانی (9 ساعت یا بیشتر) طبقه‌بندی گردید.
بیماری میکروواسکولار (آسیب به رگ‌های خونی کوچک) به‌عنوان نسبت آلبومین/کراتینین ادرار (UACR) ≥ 30 میلی‌گرم بر گرم یا وجود رتینوپاتی دیابتی (DR) که با تصویربرداری شبکیۀ میدریاتیک یا افتالموسکوپی ارزیابی می‌شود، تعریف شد.
یافته‌های تحقیق و خطرات میکروواسکولار
بعد از این مرحله معیارهایی مانند: سن، جنسیت، BMI، فشار خون سیستولیک، عادات سیگار، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c یا نشانگر کنترل قند خون)، مدت زمان ابتلا به دیابت، همچنین مصرف داروهای ضد فشار خون برای تخمین نسبت شانس (ORs) بین بیماران تنظیم شد.
در مجموع، 396 شرکت‌کننده اندازه‌گیری معتبر مدت خواب، اندازه‌گیری UACR و معاینۀ چشم داشتند. میانگین سنی 62 سال و میانگین طول مدت دیابت 3.5 سال بود و 175 نفر از شرکت‌کنندگان (44 درصد) زن بودند. این گروه اغلب اضافه وزن با میانگین BMI 31 (در محدودۀ چاقی) و 68 درصد آنها (n=285) مصرف داروهای ضد فشار خون داشتند.
طول مدت خواب در شرکت‌کنندگان به ترتیب 12 درصد (49=n) با مدت خواب کوتاه، 60 درصد (238=n) با مدت خواب بهینه و 28 درصد (109=n) با مدت خواب طولانی بود. شیوع آسیب میکروواسکولار در گروهی که خواب کوتاه، بهینه و طولانی داشتند به ترتیب 38، 18 و 31 درصد اندازه‌گیری شد.
خواب کوتاه به طور قابل‌توجهی با افزایش 2.6 برابری خطر ابتلا به بیماری میکروواسکولار در مقایسه با مدت زمان خواب بهینه ارتباط داشت. به طور مشابه، مدت خواب طولانی با افزایش 2.3 برابری خطر ابتلا به بیماری میکروواسکولار در مقایسه با مدت زمان مطلوب خواب بود.
نتیجه‌گیری و پیامدها برای تحقیقات آینده
ارتباط بین مدت زمان کوتاه خواب و بیماری میکروواسکولار با سن تشدید شد. برای شرکت‌کنندگان زیر 62 سال با مدت خواب کوتاه، خطر آسیب بیماری‌های میکروواسکولار را تا 23 درصد در مقایسه با مدت زمان خواب بهینه افزایش می‌دهد. همچنین برای شرکت‌کنندگان 62 سال و بالاتر، مدت خواب کوتاه با 5.7 برابر افزایش خطر آسیب میکروواسکولار در مقایسه با مدت زمان خواب مطلوب همراه بود. تأثیر سن بر رابطه میان مدت خواب طولانی و بیماری میکروواسکولار از نظر آماری معنی‌دار نبود.
پژوهشگران نتیجه‌گیری می‌کنند، در بیمارانی که ابتلای آنها به دیابت نوع 2 به تازگی تشخیص داده شده است، هم مدت خواب کوتاه و هم طولانی، با شیوع بالاتر بیماری میکروواسکولار در مقایسه با مدت خواب مطلوب در شب ارتباط دارد. سن، ارتباط بین مدت زمان کوتاه خواب و بیماری میکروواسکولار را تقویت می‌کند و نشان‌دهندۀ افزایش آسیب‌پذیری در افراد مسن می‌باشد.
محققان می‌گویند که تغییر سبک زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باید شامل مداخلات خواب باشد. با وجود این، مطالعات بیشتری برای تعیین نقش طول مدت و کیفیت خواب در این بیماران مورد نیاز است.
