آرتروز پسوریاتیک (PsA)، یک بیماری خود ایمنی است که مفاصل و پوست را تحت تاثیر قرار می دهد. علت این بیماری ناشناخته است، اما عوامل محیطی و ژنتیکی می توانند علائم این بیماری را تحریک کنند.
به گزارش تکناک، آرتروز پسوریاتیک (PsA) یک بیماری خود ایمنی است که مفاصل را هدف قرار می دهد و منجر به التهاب، درد و تورم در مفاصل می شود. این بیماری معمولاً افراد مبتلا به پسوریازیس را تحت تأثیر قرار می دهد. پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که باعث ایجاد لکه های برجسته و تغییر رنگ پوست (پلاک) می شود.
بیماری آرتروز پسوریاتیک در نتیجه اختلال در سیستم ایمنی رخ می دهد که باعث می شود بدن به اشتباه به سلول های سالم مفاصل و پوست حمله کند. موسسه ملی آرتروز و بیماری‌های اسکلتی و عضلانی و پوستی توضیح می‌دهد که علت بیشتر بیماری‌های خودایمنی ناشناخته است و تحقیقات همچنان ادامه دارد.
تحقیقات نشان می دهد که ترکیبی از عوامل پزشکی، ژنتیکی و عوامل محیطی می تواند خطر ابتلا به PsA را افزایش دهد که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت.
پسوریازیس
بر اساس نتایج به دست آمده از یک تحقیق، محققان متوجه شدند که 25 تا 30 درصد از همه افراد مبتلا به پسوریازیس در نهایت به PsA مبتلا می شوند. افرادی که پسوریازیس متوسط تا شدید دارند در مقایسه با افراد مبتلا به پسوریازیس خفیف، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به PsA هستند.
همچنین افرادی که برای مدت طولانی‌تری به پسوریازیس مبتلا بوده‌اند، بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز پسوریاتیک هستند. مطالعات نشان می دهد که به طور متوسط 10 سال طول می کشد تا فردی پس از تشخیص پسوریازیس به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شود.
ژنتیک
تحقیقات مربوط به ژنتیک برای PsA هنوز در حال انجام است. برخی از مطالعات نشان داده اند که حدود 33 تا 50 درصد از افراد مبتلا به PsA حداقل یکی از افراد نزدیک خانواده شان نیز به این بیماری مبتلا است.
افرادی که با ژن های آنتی ژن لکوسیت انسانی (HLA) متولد می شوند، مانند HLA-B و HLA-C ، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند. ژن‌های HLA در تولید پروتئین‌هایی نقش دارند که به سیستم ایمنی شما کمک می‌کنند تا تفاوت بین سلول‌های سالم و مضر را شناسایی کند.
داشتن این ژن ها به این معنی نیست که قرار است شما قطعا به PsA مبتلا شوید. به طور کلی، اگر ژنتیک فرد با عوامل خطرناک محیطی ترکیب شود، خطر ابتلا به PsA افزایش می یابد.
عوامل محیطی
عوامل خطرناک محیطی شامل عادات سبک زندگی، عوامل استرس زا، رویدادهای آسیب زا و صدمات یا بیماری ها می شود. اگرچه داشتن این عوامل به این معنی نیست که شما حتما می توانید به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شوید، اما اگر محرک های محیطی با عوامل پزشکی و ژنتیکی ترکیب شوند، احتمالا بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستید.
رایج ترین عوامل خطرناک محیطی عبارتند از:
- چاقی: ارتباط بین چاقی و PsA هنوز در حال مطالعه است. با این حال، برخی از مطالعات نشان می‌دهند که چاقی می‌تواند میزان سیتوکین را افزایش دهد . سیتوکین پروتئین‌هایی در بدن هستند که باعث ایجاد التهاب در مفاصل می‌شوند.
- آسیب: یک بررسی در سال 2021 نشان داد که افرادی که آسیب یا ضربه ای به مفاصل و استخوان‌هایشان وارد شده است و پسوریازیس دارند، می توانند بیشتر در معرض خطر ابتلا به PsA باشند.
- بیماری: روشی که بدن شما به عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی پاسخ می‌دهد می‌تواند باعث واکنش بیش از حد سیستم ایمنی شود. مطالعات نشان می‌دهند که بیماری هایی مانند گلودرد استرپتوکوکی و HIV می‌توانند بر عملکرد سلول‌های T شما تأثیر بگذارند. همانطور که می دانید سلول های T گلبول‌های سفید خون در سیستم ایمنی هستند که به بدن شما کمک می‌کنند تا با بیماری‌ها مبارزه کند.
- مصرف دخانیات و الکل: برخی شواهد نشان می دهد که سیگار کشیدن و مصرف بیش از حد الکل می تواند التهاب را بدتر کند و خطر ابتلا به PSA را افزایش دهد، به خصوص اگر فردی از قبل، پسوریازیس داشته باشد.
چه کسانی ممکن است به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شوند؟
بیماری PsA عموماً افرادی که از قبل مبتلا به پسوریازیس هستند را تحت تأثیر قرار می دهد. در واقع، مطالعات نشان می دهد که تا 85 درصد از افراد مبتلا به PsA سابقه پسوریازیس دارند.
اما در برخی موارد، عوامل دیگری می توانند در خطر ابتلا به آرتروز پسوریاتیک نقش داشته باشند. این عوامل عبارتند از:
- سن: اگرچه PsA ممکن است در هر سنی شکل بگیرد، اما بزرگسالان بین 30 تا 50 سال بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند.
- جنسیت: احتمال ابتلا به PsA در مردان و زنان به یک اندازه است. اما در این بیماری زنان کمتر بهبود می یابند. محققان فکر می کنند که نوسانات هورمونی و اثرات التهابی استروژن دلیل این مسئله باشد.
- قومیت: افراد سفیدپوست نسبت به افرادی که سیاه‌پوست، آسیایی یا لاتین هستند، بیشتر به PsA مبتلا می شوند. با این حال، این بدان معنا نیست که افراد سیاه‌پوست، آسیایی و لاتین در خطر کمتری برای ابتلا به PsA هستند و در واقع به این معنی است که احتمال ابتلا به PsA در آنها کمتر است.
