ناسا در حال آماده شدن برای ارسال یک سنجاقک پرنده (هواپیمای بال چرخان روباتیک) است تا از قمر مرموز تیتان در سال 2027 تصویر برداری کند.
به گزارش تک ناک، قمر تیتان که دریاچه های کم عمقی از هیدروکربن های مایع را در جوی مه آلود پنهان کرده است، دنیای عجیبی است که می خواهیم از نزدیک به آن نگاه کنیم.
این هواپیمای بال چرخان بعد از رسیدن به بزرگترین قمر زحل در سال 2034، در میدان تپه های شانگری-لا در نزدیکی دهانه سلک فرود خواهد آمد. محققان آن را به عنوان یک “منطقه علمی قابل توجه” توصیف می کنند که ارزش اکتشاف را دارد و هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری در مورد آن وجود دارد.
یک مطالعه جدید شش بخش خاص از منطقه را ترسیم می کند و آن را به عنوان مکانی که احتمالاً با تپه های شنی پوشانده شده و زمین های یخی شکسته شده شناسایی می کند. این کار پایه‌ای برای مدل‌ها و فرضیه‌هایی فراهم می‌کند که پس از فرود کاوشگر می‌توانند توسط Dragonfly آزمایش شوند.
لئا بونفوی، دانشمند سیاره‌شناسی از دانشگاه کرنل در نیویورک، می‌گوید: سنجاقک پرنده در یک منطقه استوایی و خشک از تیتان فرود خواهد آمد ، دنیایی منجمد، ضخیم و هیدروکربنی.
گاهی باران متان مایع می‌بارد، اما بیشتر شبیه یک بیابان روی زمین است . جایی که تپه‌های شنی، کوه‌های کوچک و حفره های با برخورد سیارکی دارید. ما از نزدیک به محل فرود، ساختار و سطح آن نگاه می‌کنیم.
این نگاه دقیق شامل تجزیه و تحلیل دقیق تصاویر راداری گرفته شده توسط کاوشگر کاسینی بود. محققان با مشاهده نحوه تغییر و انعکاس سیگنال های رادار از زوایای مختلف توانستند حدس های نسبتا دقیقی در مورد بخش هایی از سطح تیتان بزنند.
از آنجایی که تصاویر کاسینی تنها دارای وضوحی در حدود 300 متر در هر پیکسل هستند، تیم همچنین داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط فرودگر هویگنس را که به جنوب محل فرود آینده رسید لحاظ کرد.
تاکنون بسیاری از این جزئیات، مانند ارتفاع و شکل دهانه Selk، کمی بیشتر از تخمین‌ها هستند، به این معنی که بین اکنون تا سال 2034 باید تحلیل‌های زیادی انجام شود. الکس هیز، دانشمند سیاره‌شناسی، از دانشگاه کرنل، می‌گوید: طی چند سال آینده، ما شاهد توجه زیادی به منطقه دهانه‌ی “سلک” خواهیم بود.
سنجاقک پرنده چیزی به نام روتورکرافت خواهد بود. یک ابزار هلیکوپتر مانند که به روشی مشابه یک پهپاد رایج در هنگام رسیدن به منطقه فرود عمل می کند. وزن آن حدود 450 کیلوگرم ،با هشت روتور که هر کدام حدود یک متر قطر دارند، برنامه ریزی شده است.
با وجود اتمسفری که در آن باد کمی می وزد و نیروی جاذبه کمی وجود دارد Dragonfly میتواند با حداکثر سرعت 36 کیلومتر (22 مایل) در ساعت پروازهای طولانی و طولانی تری را نسبت به محل فرود اولیه خود انجام دهد.
از آنجایی که تیتان از بسیاری جهات با زمین در سالهای اولیه شکل گیری قابل مقایسه است، دانشمندان امیدوارند در مورد سیاره خودمان و همچنین قمر زحل اطلاعات بیشتری کسب کنند. در نهایت انتظار می رود که درک ما از تیتان به محض ورود Dragonfly به طور قابل توجهی افزایش یابد، به همان روشی که مریخ نورد Curiosity در مریخ به ما نشان داده است.
