کرم های ضد آفتاب با روش های معدنی و شیمیایی تولید می‌شوند و هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارند. در این مقاله، قصد داریم این دو نوع ضدآفتاب را بررسی کنیم.
به گزارش تکناک، سرطان پوست شایع ترین نوع سرطان در ایالات متحده است و عمدتاً در اثر قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV) خورشید ایجاد می شود.
طبق گزارش آکادمی پوست آمریکا (AAD) هر روز نزدیک به 20 آمریکایی بر اثر ملانوم که کشنده ترین شکل سرطان پوست است، می میرند.
تحقیقات بی‌شماری ثابت می کنند که با استفاده از کرم ضد آفتاب، می‌توانید خطر ابتلا به سرطان پوست، از جمله ملانوم را به حداقل برسانید.
آکادمی پوست آمریکا توصیه می‌کند از ضدآفتابهای ضدآب با حداقل 30 SPF استفاده کنید و هر دو ساعتی که در معرض نور خورشید قرار می‌گیرید، آن را تمدید کنید.
همه ضد آفتاب ها یکسان ساخته نمی شوند. دو نوع اصلی ضد آفتاب وجود دارد: معدنی و شیمیایی، و هر نوع مزایا و معایب خود را دارد.
نحوه عملکرد کرم های ضد آفتاب معدنی
فیلترهای UV، جلوگیری از اشعه خطرناک خورشید را به عهده دارند و در کرمهای ضدآفتاب به عنوان فیلترهای فرابنفش استفاده می‌شوند. در ضدآفتاب های معدنی، که به عنوان ضدآفتابهای فیزیکی نیز شناخته می‌شوند، از ذرات نازکی مانند اکسید روی، دی‌اکسید تیتانیوم و گاهی اوقات اکسید آهن استفاده می‌شود. این ذرات با انعکاس یا شکستن اشعه فرابنفش، از آسیب پذیری ناشی از آنها جلوگیری می‌کنند. تحقیقات نشان داده است که ذرات با اندازه کوچک، علاوه بر انعکاس، می‌توانند با جذب اشعه UV نیز تاثیر مثبتی داشته باشند.
کرمهای ضدآفتاب معدنی ساخته شده با ذرات بزرگ‌تر، به احتمال زیاد رنگ سفیدی از خود به جا می‌گذارند، در حالی که ذرات کوچک‌تر که نانوذرات نامیده می‌شوند، شفاف‌تر به نظر می‌رسند.
بر خلاف بسیاری از فیلترهای شیمیایی UV، اکسید روی و دی اکسید تیتانیوم به تنهایی پوشش وسیعی را در این نوع ضد آفتاب ها ارائه می دهند.
نحوه عملکرد ضد آفتاب های شیمیایی
ضد آفتاب های شیمیایی، اشعه ماوراء بنفش را جذب کرده و به گرما تبدیل می کنند. در حالی که ضد آفتاب های معدنی روی پوست قرار می گیرند، اما ضد آفتاب های شیمیایی جذب پوست می شوند.
بسیاری از فیلترهای شیمیایی UV فقط اشعه های UVA یا UVB را مسدود می کنند، به همین دلیل است که کرم های ضد آفتاب شیمیایی معمولاً دارای چندین ماده فعال هستند.
برخی از رایج ترین ماده های فعال موجود در این ضد آفتاب ها عبارتند از:
- هموسالات
- اکتینوکسات
- اکتوکریلن
- اکسی بنزون
- آووبنزون
کدام ضد آفتاب بهتر است؟
اکسید روی و دی اکسید تیتانیوم تنها دو فیلتر UV هستند که در حال حاضر توسط FDA به عنوان ایمن و موثر طبقه بندی می شوند.
یک آزمایش انجام شده در سال 2020 نشان داد که مواد شیمیایی داخل ضد آفتاب های تجاری موجود مانند آووبنزون، اکسی بنزون، اکتوکریلن، هموسالات، اکتیسالات و اکتینوکسات، در خون افراد با مقادیر بیش از حد توصیه شده وجود دارند.
اکسی بنزون، بخشی از گروهی مواد شیمیایی به نام بنزوفنون است. مطالعات جدید، بنزوفنون ها را با مسائلی مانند عدم تعادل هورمون تیروئید در انسان مرتبط دانسته اند. تعدادی از مطالعات حیوانی و برخی مطالعات انسانی نیز به این ماده به عنوان یک عامل ایجاد کننده اختلال در هورمون اشاره می کنند. اما کارشناسان می گویند قبل از اینکه بتوان نتیجه گیری کرد، تحقیقات بسیار بیشتری باید انجام شود.
محققان، FDA و آکادمی پوست آمریکا می گویند با وجود همه این موارد، استفاده از کرم ضد آفتاب برای جلوگیری از سرطان پوست همچنان مهم است. در نهایت، بسته به پوست و نیازهای هر شخص، نوع ضد آفتاب متفاوت است. اگر در مورد مواد تشکیل دهنده کرم های ضد آفتاب شیمیایی نگران هستید یا پوست حساسی دارید، بهتر است یک فرمول معدنی را امتحان کنید.
مزایا و معایب
ضد آفتاب شیمیایی
مزایا:
- فرمول سبک تری دارد که راحت تر از ضد آفتاب های معدنی پخش می شود.
- رنگ سفید روی پوست باقی نمی‌گذارد.
معایب:
- می تواند باعث تحریک پوست در افراد با پوست حساس شود.
- حدود 30 دقیقه طول می کشد تا ضد آفتاب شیمیایی بعد از زدن، تاثیر حودش را اعمال کند.
- چندین ماده در ضد آفتاب های شیمیایی وجود دارد که برای مرجان ها و دیگر جانداران دریایی مضر هستند.
ضد آفتاب معدنی
مزایا:
- کرم ضد آفتاب معدنی کمتر احتمال دارد پوست را تحریک کند.
- تاثیر آن بعد از زدن به پوست، آنی است.
معایب:
- اکثر ضدآفتاب های معدنی، روی پوست رنگ سفیدی به جا می گذارند
- به شکل اسپری یا پودری، خطر استنشاق برخی از ذرات اکسید روی یا دی اکسید تیتانیوم در این نوع ضد آفتاب ها وجود دارد.
