فهرست مطالب
آمریکا با آزمایش بمب‌افکن غول‌پیکر B-52 مجهز به موشک کروز هسته‌ای پیشرفته LRSO، گامی مهم در نوسازی بازدارندگی هسته‌ای خود برداشت.
به گزارش تکناک، این هواپیمای بمب‌افکن با نام Torch52 در تاریخ ۲۹ اکتبر ۲۰۲۵ بر فراز Owens Valley، کالیفرنیا دیده شد. ایان رک‌کیو، عکاس هوانوردی، تصاویر واضحی ثبت کرد که دو موشک ناشناخته را زیر بال راست بمب‌افکن نشان می‌دهد.
رک‌کیو به The Aviationist گفت: «صدای Torch52 را از طریق اسکنر شنیدیم و درست به موقع نگاه کردیم تا ببینیم که به ارتفاع حدود ۵۰۰۰ فوت صعود می‌کند.» وی تصریح کرد: «هنگامی که عکس‌ها را بررسی کردیم، متوجه شدیم این تسلیحات کاملا متفاوت است و شبیه هیچ‌یک از نمونه‌هایی نبود که قبلا دیده بودیم.»
01
از 02 پیشرفته‌ترین نسل از موشک کروز هسته‌ای
موشک‌ها روی ایستگاه‌های خارجی Multiple Ejector Rack نصب شده بودند؛ سیستمی زیر بال هواپیما که امکان حمل و رهاسازی چندین موشک را در طول پرواز فراهم می‌کند.
موشک‌های نصب‌شده ویژگی‌هایی شبیه تصاویر پیشین AGM-181A LRSO داشتند، که از جمله آنها می‌توان به بال‌های تاشو، دم معکوس-T با سه سطح و بدنه‌ای زاویه‌دار و گوه‌ای‌شکل اشاره کرد.
این موشک هسته‌ای پنهانکار با طول تقریبی ۲۰ فوت (۶ متر)، از مواد کامپوزیتی برای تقویت قابلیت پنهانکاری بهره می‌برد و مجهز به سیستم‌های پیشرفته ناوبری و هدف‌گیری است. سامانه هدایت آن برای دستیابی به دقت بالا حتی در محیط‌های پرمخاطره طراحی شده است. تحلیلگران می‌گویند که این مشخصات با موشک جدید هسته‌ای دورایستای نیروی هوایی آمریکا مطابقت دارد؛ موشکی که برای پرتاب از فواصل دور و فراتر از دفاع‌های دشمن طراحی شده است و جایگزین AGM-86B Air-Launched Cruise Missile (ALCM) خواهد شد.
موشک LRSO در مقایسه با AGM-86B در چند جنبه کلیدی، شامل برد طولانی‌تر، قابلیت پنهانکاری بهبودیافته و سامانه هدایت به‌روز، متفاوت است. این قابلیت‌ها به موشک اجازه می‌دهند از دفاع‌های هوایی عبور کند و اهداف را از فواصل دور مورد حمله قرار دهد. اگرچه نیروی هوایی هویت دقیق این موشک را تایید نکرده است، اما مشاهده اخیر با برنامه آزمایش پرواز LRSO همخوانی دارد.
شرکت Raytheon از سال ۲۰۲۰ به عنوان پیمانکار اصلی پروژه انتخاب شد و مهندسی و تولید از ۲۰۲۱ آغاز گردید؛ از آن زمان تاکنون چندین پرواز آزمایشی مهم با موفقیت انجام شده است. موشک کروز هسته‌ای AGM-181 به گونه‌ای طراحی شده است که بمب‌افکن‌های آمریکا بتوانند اهداف استراتژیک با دفاع قوی را از فواصل طولانی هدف قرار دهند و در عین حال از سامانه‌های پیشرفته دفاع هوایی عبور کنند. این موشک با هر دو مدل بمب‌افکن B-52H Stratofortress و نسل جدید B-21 Raider سازگار است.
این موشک کروز هسته‌ای قرار است با سرعت زیرصوت پرواز کند و از موتور هواخور بهره ببرد؛ موتوری که هوا را از جو جذب و با سوخت ترکیب می‌کند تا احتراق ایجاد شود. این ارتقاها شامل کاهش سطح مقطع راداری و دیده شدن کمتر روی رادار دشمن است، که با به‌کارگیری مواد کامپوزیتی پیشرفته و پوشش‌های ویژه محقق شده است.
علاوه بر این، موشک مجهز به سیستم‌های مقابله الکترونیکی است، که می‌توانند رادار و تجهیزات رهگیری دشمن را مختل کنند و شناسایی و رهگیری آن را به شدت دشوار سازند.
02
از 02قدیمی‌ترین بمب‌افکن آمریکا
اندرو هانتر، رئیس بخش خریدهای نیروی هوایی، سال گذشته در جلسه کمیته خدمات مسلح سنا اعلام کرد: «موشک LRSO یک اقدام حیاتی برای نوسازی سه‌گانه هسته‌ای آمریکا است.» وی تصریح کرد: «این برنامه در مسیر خود قرار دارد و از نظر هزینه و زمان‌بندی، عملکرد قابل قبولی دارد.»
اسناد پنتاگون نشان می‌دهند که ایالات متحده قصد دارد حدود ۱۰۲۰ موشک LRSO خریداری کند که تا سال ۲۰۳۰، ۵۲۸ موشک AGM-86B قدیمی جایگزین شوند. کل برنامه حدود ۱۶ میلیارد دلار برآورد می‌شود و قیمت هر موشک تقریبا ۱۴ میلیون دلار است.
تحلیلگران اشاره کرده‌اند که زمان‌بندی این پرواز آزمایشی، تنها چند روز پس از اعلام آزمایش موشک کروز هسته‌ای روسیه توسط ولادیمیر پوتین، ممکن است فقط تصادفی باشد. با وجود این، مقایسه این دو موشک، بینشی از نقش استراتژیک آنها ارائه می‌دهد: LRSO برای دقت و پنهانکاری طراحی شده است، در حالی که Burevestnik روسیه با موتور هسته‌ای توسعه یافته است که برد نامحدودی دارد. این قابلیت‌ها، چالش‌ها و فرصت‌های منحصربه‌فردی برای استراتژی‌های دفاعی ایجاد می‌کنند و برخی ناظران نظامی معتقد هستند که دیده شدن پرواز آزمایشی آمریکا در نور روز ممکن است نشان‌دهنده دستاوردهای عملیاتی باشد.
پیش‌تر ایان رک‌کیو در مارس ۲۰۲۴، از یک B-1B Lancer در حال حمل موشک پنج هزار پوندی GBU-72/B bunker-buster نیروی هوایی آمریکا طی آزمایشی روزانه در صحرای موهاوی عکاسی کرده بود.
تولید محدود موشک LRSO برای سال ۲۰۲۷ برنامه‌ریزی شده است و انتظار می‌رود تا پایان این دهه وارد خدمت شود؛ این مرحله، نقطه عطفی کلیدی در مدرن‌سازی بازدارندگی هسته‌ای ایالات متحده به حساب می‌آید.
