فهرست مطالب
مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که مغز انسان قادر است در زمان همکاری با ربات، دست آن را به عنوان عضوی از بدن خود بداند.
به گزارش تکناک، این یافته‌های پژوهشگران مؤسسه فناوری ایتالیا و دانشگاه براون آمریکا، می‌تواند به طراحی ربات‌های پیشرفته برای توان‌بخشی و تعامل نزدیک با انسان کمک کند.
مغز ما یک نقشه ذهنی از بدن و فضای اطراف دارد، که به آن طرحواره بدنی گفته می‌شود و ما انسان‌ها به کمک آن، بدون فکر کردن با محیط تعامل می‌کنیم، به عنوان مثال، زمانی که وسیله‌ای را برمی‌داریم یا از کنار مانعی رد می‌شویم.
جالب اینجا است که حتی ابزارهایی مثل راکت تنیس هم می‌توانند وارد این نقشه ذهنی شوند. دانشمندان می‌خواستند بدانند که آیا اجزای رباتیک هم می‌توانند وارد این نقشه شوند یا خیر.
01
از 03آزمایش مغز انسان در زمان همکاری با ربات
شرکت‌کنندگان در این پژوهش، با یک ربات انسان‌نمای مشابه کودک به نام iCub همکاری کردند و با این ربات، یک قالب صابون را با سیم فولادی بریدند.
پژوهشگران در ادامه آزمایش کردند تا ببینند مغز انسان، دست ربات را جزئی از بدن خود می‌داند یا خیر. نتایج جالب بود: افرادی که با ربات همکاری کرده بودند، با دیدن یک محرک بصری نزدیک دست ربات، با سرعت بیشتری واکنش نشان می‌دادند. این موضوع نشان می‌داد که مغز آنها دست ربات را به عنوان دست خود پذیرفته است.
02
از 03سبک حرکت ربات عامل کلیدی بود
این تحقیق نشان داد که چگونگی حرکت ربات بسیار مهم است. هرچه حرکت ربات طبیعی‌تر و هماهنگ با حرکات انسان بود، مغز افراد آن را بیشتر به عنوان بخشی از بدن خود می‌پذیرفت. علاوه بر این، فاصله ربات نیز مؤثر بود؛ هرچه دست ربات به شخص نزدیک‌تر بود، این احساس قوی‌تر می‌شد که دست ربات متعلق به خود او است.
بر اساس پرسش‌ها، افرادی که نظر بهتری نسبت به ربات داشتند و آن را دوست‌داشتنی‌تر می‌دانستند، احساس می‌کردند که دست ربات بیشتر به بدن آنها تعلق دارد. پژوهشگران در توضیح این نتیجه گفتند: «هرچه افراد، ویژگی‌های انسانی را بیشتر به ربات نسبت دهند (به عنوان مثال آن را باهوش یا دوست‌داشتنی بدانند)، مغز راحت‌تر دست آن را به عنوان بخشی از بدن می‌پذیرد. در واقع، هرچه همکاری و احساس همدلی با ربات بیشتر باشد، این پیوند ذهنی نیز قوی‌تر خواهد شد.
03
از 03اهمیت یافته‌ها برای آینده رباتیک
این آزمایش‌های دقیق با ربات‌های انسان‌نما، بینش جدیدی در مورد رابطه بین انسان و ربات‌ها می‌دهند. نتایج ثابت می‌کند که برای طراحی ربات‌های آینده، باید به احساسات و ذهنیت انسان‌ها توجه کرد. ربات‌ها باید به گونه‌ای طراحی شوند که کار با آنها آسان، کارآمد و مطابق با انتظارات و رفتارهای انسانی باشد.
دستیابی به این هدف، برای استفاده از ربات‌ها در حوزه درمان، واقعیت مجازی و فناوری‌های یاری‌رسان حیاتی است؛ حوزه‌هایی که تعامل روان و طبیعی بین انسان و ربات اهمیت به‌سزایی دارد.
