دانشمندان راکتوری ساخته اند که CO2 و بطری های پلاستیکی استفاده شده را به مواد مفید تبدیل می کند و کاملاً با نور خورشید تغذیه می شود.
به گزارش تکناک، گازهای گلخانه ای و زباله های پلاستیکی از بزرگترین مشکلات زیست محیطی جهان امروزی هستند. یک راکتور جدید از کمبریج برای اینکه با هر دو یکباره مقابله کند طراحی شده است.
دی اکسید کربن اتمسفر در بالاترین سطح خود طی هزاران سال اخیر است و منجر به عواقب مخرب آب و هوایی زیادی می شود. از سوی دیگر، اتکای ما به پلاستیک باعث تجمع عظیمی از مواد در رودخانه‌ها، اقیانوس‌ها و در همه جای کره زمین از قطبی به قطب دیگر می‌شود. تحقیقات در هر دوی این زمینه ها منجر به طراحی رآکتورهایی توسط دانشمندان شده است که CO2 جذب شده یا زباله های پلاستیکی را به روغن، سوخت و سایر مواد شیمیایی و مواد مفید تبدیل می کنند.
اما اکنون دانشمندان کمبریج اولین راکتوری را طراحی کرده اند که می تواند همزمان با هر دو آلاینده مقابله کند. این دستگاه از دو محفظه مجزا تشکیل شده است یکی برای پلاستیک و دیگری برای CO2 و همچنین یک واحد در هر محفظه که انرژی نور را جذب می کند و از آن برای واکنش کاتالیزوری استفاده می کند که ماده اولیه را به چیزی مفیدتر تبدیل می کند.
جاذب نور پروسکایت است که به عنوان یک ماده امیدوارکننده برای سلول های خورشیدی در حال ظهور است، در حالی که کاتالیزور را می توان بسته به محصول نهایی مورد نظر تغییر داد.
دکتر متیار رحمان، نویسنده اول این مطالعه گفت: به طور کلی، تبدیل CO2 به انرژی زیادی نیاز دارد، اما با سیستم ما، اساساً شما فقط به آن نور می تابید و سپس محصولات مضر شروع به تبدیل چیزی مفید و پایدار می شود. قبل از این سیستم، ما چیزی نداشتیم که بتواند محصولات با ارزش بالا را به صورت انتخابی و کارآمد بسازد.
در آزمایش‌ها، تیم نشان داد که راکتور می‌تواند در شرایط دمایی و فشار معمولی به طور موثر کار کند و تنها از نور خورشید برای انرژی استفاده کند.
یک کاتالیزور آلیاژ مس-پالادیوم توانست بطری های پلاستیکی PET را به اسید گلیکولیک، که یک ماده شیمیایی مورد استفاده در صنایع آرایشی و بهداشتی است تبدیل کند. دی اکسید کربن با استفاده از ترکیب کبالت، آلیاژ مس-ایندیوم و یک آنزیم خاص به ترتیب به مونوکسید کربن، گاز سنتز و فرمات تبدیل می شود.
شوبوجیت باتاچاریا ، نویسنده اول این مطالعه گفت: نکته ویژه در مورد این سیستم تطبیق پذیری و تنظیم پذیری آن است. ما در حال حاضر در حال ساخت مولکول های نسبتاً ساده مبتنی بر کربن هستیم، اما در آینده، می توانیم فقط با تغییر کاتالیزور، سیستم را به گونه ای تنظیم کنیم که محصولات بسیار پیچیده تری تولید کنیم.
