مایکروسافت، مدیوم ‘Project Silica’ با ظرفیت 7 ترابایت را به عنوان یک راهکار ذخیره‌سازی ابری معرفی می‌کند.
به گزارش تکناک، این مدیوم با ظرفیت 7 ترابایت اکنون سرعت نوشتن سریع‌تری دارد و ممکن است تا ۱۰هزار سال دوام داشته باشد.
مایکروسافت درباره پژوهش‌های ذخیره‌سازی Project Silica خود به‌روزرسانی ارائه کرده است. طبق یک نوشته و ویدیو اخیر، شرکت نرم‌افزاری و دستگاهی مایکروسافت اکنون Project Silica را به عنوان یک راهکار ذخیره‌سازی پایدار برای رفع نیاز بازار سرورهای ذخیره‌سازی ابری معرفی می‌کند.
با استفاده از فناوری Project Silica، امکان ذخیره تقریباً ۱.۷۵ میلیون آهنگ یا حدود ۳۵۰۰ فیلم روی یک قطعه شیشه به اندازه یک کف دست امکان‌پذیر است. علاوه بر این، Microsoft (American multinational technology corporation) ادعا می‌کند که ذخیره‌سازی ۷ ترابایتی در هر ورق شیشه‌ای، داده‌ها را برای مدت ۱۰۰۰۰ سال حفظ می‌کند.
از زمان گزارش قبلی ما در ژوئن ۲۰۲۲، چندین بهبود در Project Silica صورت گرفته است. در آن زمان، رسانه ها از نظر ابعاد یکسان بودند، اما فرآیند نوشتن از نظر سرعت و دوام از آن زمان بهبود یافته است. همچنین، مشاهده می‌شود که تمرکز از اهداف آرشیوسازی موسیقی به ذخیره‌سازی داده‌های سرور ابری تغییر کرده است.
در ویدیو جدید، Ant Rowstron، معاون مدیر آزمایشگاه در Microsoft Research Cambridge، جاذبه بزرگ پروژه سیلیکا در مواجهه با حجم روزافزون داده‌های تولید شده توسط انسان‌ها و ذخیره‌سازی در ابر را برجسته می‌کند.
Rowstron با توصیف محدودیت‌های ذخیره‌سازی مغناطیسی، تأکید می‌کند که یک رسانه سنتی برای ذخیره‌سازی داده‌های سرور ابری، هر پنج سال در صورت استفاده از هارد دیسک‌های سخت (HDD) و تا ده سال “اگر شجاع باشید” با استفاده از نوارهای ذخیره‌سازی، نیاز به تجدید داده‌ها دارند. تجدید رسانه ممکن است بسیار پر‌زحمت باشد، انرژی را تلف کند و احتمال خرابی داده را بالا ببرد.
بر عکس آن، داده‌های ذخیره شده در شیشه، با مقاومت طبیعی خود در برابر آب، امواج الکترومغناطیسی، دماهای شدید و خراشیدگی سطحی، می‌توانند برای هزاران سال پایدار باقی بمانند.
ویدیو نیز ما را از طریق چهار مرحله به سوی بهشت ذخیره‌سازی Project Silica هدایت می‌کند. در ذخیره‌سازی و بازیابی داده‌های پروژه سیلیکا، چهار “آزمایشگاه” به کار گرفته شده است که عبارتند از:
- آزمایشگاه نوشتن: پالس‌های لیزر کوتاه، داده‌ها را در داخل شیشه به عنوان واکسل‌ها (پیکسل‌های سه بعدی) ثبت می‌کند.
- آزمایشگاه خواندن: یک میکروسکوپ کنترل شده توسط کامپیوتر، داده‌ها را می‌خواند.
- آزمایشگاه رمزگشایی: در اینجا، داده‌های خوانده شده با استفاده از هوش مصنوعی Azure به فرمت‌های قابل خواندن استاندارد کامپیوتری تبدیل می‌شوند.
- آزمایشگاه کتابخانه: زمانی که داده برای بازیابی درخواست می‌شود، رباتی در کتابخانه به قطعه مناسب می‌رود و آن را درون یک خواننده قرار می‌دهد.
تأکید می‌شود که کتابخانه غیرقابل تغییر و ساکن است و تمام پیچیدگی و قدرت در سیستم به ربات تعلق دارد. ما درباره اینکه اگر ربات یک قطعه شیشه را بیندازد یا رها کند، نگرانی‌هایی داشتیم، اما وبلاگ مایکروسافت در مورد این اتفاق اطلاعاتی ارائه نمی‌دهد.
آخرین نکته مهم این است که تغییر جهت مایکروسافت و برخی ادعاهای بسیار شگفت‌انگیز درباره پروژه سیلیکا جالب است. این شرکت اعتراف می‌کند که هنوز آمادگی عرضه تجاری ندارد. با این حال، تصور می‌کند که ذخیره‌سازی شیشه به عنوان “یک تکیه گاه در مراکز داده Azure در سراسر جهان” خواهد بود که برای تأمین فضای خود و بهبود پتانسیل دوام، پایداری و هزینه‌های کارآمد خود نیاز به سه یا چهار مرحله توسعه دیگر دارد.
کارشناس ارشد محیط زیست، نویسنده حوزه تکنولوژی
