بازسازی سه بعدی ماهیچه ها بر اساس فسیل یافت شده، نشان می دهد که اجداد 3.2 میلیون ساله انسان روی دوپا راه می رفتند.
به گزارش تکناک، دانشمندان در اواسط دهه 1970، یک نمونه فسیلی را در اتیوپی کشف کرد که متعلق به یک گونه باستانی هومینیناسترالوپیتکوس آفارنسیس است. این فسیل اسکلت 3.2 میلیون ساله به نام “لوسی” معروف شد.
یک محقق دانشگاه کمبریج اکنون توانسته است بافت های نرم از دست رفته لوسی را به صورت دیجیتالی بازسازی کند. بازسازی سه بعدی نشان می دهد که لوسی و سایر اعضای این گونه انسان نما به احتمال زیاد می توانستند مانند انسان امروزی روی دو پا بایستند.
بازسازی سه بعدی ماهیچه ها
لوسی در زمان مرگ جوانی بود که بیش از یک متر قد داشت، بیش از 28 کیلوگرم وزن داشت و مغز کوچک‌تری داشت.استرالوپیتکوس چهره ای میمون مانند داشت و می توانست روی دو پا راه برود. این امر به آنها اجازه می داد که در درختان و دشت ها زندگی کنند و تقریباً یک میلیون سال در آن زمان زنده بمانند.
استرالوپیتکوس آفارنسیس حدود 3 تا 4 میلیون سال پیش در مناطقی از چمنزارهای جنگلی باز و همچنین جنگل های انبوه تر در شرق آفریقا پرسه می زد. بازسازی‌های ماهیچه‌های لوسی نشان می‌دهد که او می‌توانست از هر دو زیستگاه به طور مؤثر بهره‌برداری کند.
وایزمن، محقق دانشگاه کمبریج از داده‌های منبع باز که اخیراً در مورد فسیل لوسی منتشر شده است برای ایجاد مدل‌های سه بعدی از عضلات پا و لگن استفاده کرد.
36 عضله در هر پا با استفاده از مدل سازی سه بعدی بازسازی شد، البته اکثر آنها در لوسی بسیار بزرگتر به نظر می رسیدند. آنها همچنین ماهیچه های بازسازی شده را با ماهیچه های انسان امروزی مقایسه کردند.
در مقایسه، اندازه عضلات ساق پا و ران لوسی دو برابر اندازه ماهیچه های موجود در انسان امروزی بود. مدل سه بعدی اسکلتی عضلانی دیجیتال نشان داد که 74 درصد از کل توده عضلانی در ران لوسی قرار دارد، در حالی که انسان ها تنها 50 درصد دارند.
رمزگشایی از نحوه راه رفتن لوسی دشوار است
دیرینه انسان شناس ها بر این باورند که لوسی روی دو پا راه می‌رفت، اگرچه آنها در مورد چگونگی آن اختلاف نظر دارند. برخی حدس می زنند که لوسی به صورت خمیده مانند شامپانزه ها راه می رفت. برخی دیگر ادعا می کنند که حرکت او بیشتر شبیه دوپا راه رفتن انسان های امروزی است.
عمودی راه رفتن به این معنی است که لوسی می تواند مفاصل زانو خود را صاف کند، همانطور که ماهیچه های بازکننده زانویش نشان می دهد.
وایزمن گفت: ما اکنون تنها حیوانی هستیم که می‌توانیم با زانوهای صاف در حالت ایستاده باشیم. ماهیچه های لوسی نشان می دهد که او به اندازه ما در ورزش دوپا مهارت داشت، در حالی که احتمالاً در زندگی روی درختان نیز متبحر بوده است. لوسی احتمالاً طوری راه می رفت و حرکت می کرد که امروزه در هیچ موجود زنده ای نمی بینیم.
اکنون دانشمندان ممکن است از این بازسازی ها برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه راه رفتن اجداد ما استفاده کنند. به عنوان مثال، قبلاً از بازسازی عضلات برای اندازه گیری سرعت دویدن استفاده شده است. با استفاده از تکنیک‌های مشابه برای انسان‌های اجدادی، ما می‌خواهیم طیفی از حرکات فیزیکی که تکامل ما را پیش برد، از جمله توانایی‌هایی که از دست داده‌ایم را آشکار کنیم.
