محققان دانشگاه پیتسبورگ و دانشگاه کارنگی ملون، یک فناوری عصبی را برای تحریک الکتریکی نخاع و بهبود حرکت دست و بازو در بیمارانی که سکته مغزی کرده بودند، با موفقیت آزمایش کردند.
به گزارش تکناک، بیماران سکته مغزی پس از درمان، می‌توانستند به راحتی فعالیت‌های روزانه خود را انجام دهند.این فناوری می تواند به بیماران مبتلا به سکته کمک کند تا فعالیت های روزانه خود را راحت تر انجام دهند.
سکته مغزی یک مسئله اورژانسی است که در آن، مغز به دلیل قطع شدن جریان خون آسیب می بیند. درهمه جای دنیا، از هر چهار فرد بالای 25 سال، یک نفر در طول زندگی خود دچار سکته مغزی می شود. 75 درصد از این افراد در نهایت با نقص هایی پایدار در کنترل حرکت بازو و دست خود مواجه می شوند. این امر استقلال فیزیکی این افراد را محدود می کند. در حال حاضر هیچ درمان موثری برای فلج ناشی از سکته مغزی وجود ندارد.
چگونه تحریک الکتریکی نخاع می تواند به بیماران سکته مغزی کمک کند؟
در تحریک طناب نخاعی، الکترودهایی روی سطح نخاع قرار می گیرند تا پالس های الکتریسیته را به اعصاب برسانند. این پالس ها سلول های عصبی نخاع را فعال می کنند. این روش قبلاً برای درمان درد شدید و بازگرداندن حرکت عادی پا پس از آسیب نخاعی ، مورد استفاده قرار گرفته است.
بازوی انسان مجهز به یک سیستم پیچیده است. دست های ما خیلی سریع هستند، در حالی که بازو دارای دامنه حرکتی وسیعی است. سیگنال‌های عصبی مورد نیاز برای کنترل بازوها، پیچیدگی بیشتری به ترکیب می‌افزاید. محققان از روش مدل‌سازی رایانه‌ای استفاده کردند و قبل از اینکه برای استفاده از این روش برای انسان ها مجوز بگیرند، این روش را روی یک سری میمون از گونه ی ماکاک، پیاده سازی کردند.
در یک سری از این آزمایش که با نیازهای بیماران تطبیق داده شد، این تحریک عصبی بیماران را قادر می‌سازد تا کارهایی با پیچیدگی‌های مختلف انجام دهند. این کار می تواند تکان دادن اشیا، باز کردن قفل یا نگه داشتن یک قوطی کنسرو باشد. این الکترودها به بیماران اجازه می‌داد تا مشت‌های خود را کاملا باز و بسته کنند، دست‌های خود را بالای سر خود ببرند و حتی از چنگال و چاقو برای غذا خوردن استفاده کنند.
داگلاس وبر، استاد مهندسی مکانیک در موسسه علوم اعصاب در دانشگاه کارنگی ملون گفت: با تحریک این اعصاب حسی، می‌توانیم فعالیت ماهیچه‌هایی را که در اثر سکته ضعیف شده‌اند، تقویت کنیم. نکته مهم در استفاده از این روش این است که بیمار کنترل کامل حرکات خود را حفظ می کند. در واقع این تحریک، فقط یک عامل کمکی است و فقط زمانی که بیماران سعی در حرکت دارند، فعال شدن عضلات را تقویت می کند.
جالب اینجاست که اثر این تحریک حتی پس از برداشتن دستگاه نیز ادامه داشت. بنابراین محققان به این نتیجه رسیده اند که می توان از این روش به عنوان یک روش کمکی و ترمیمی برای بهبود عملکرد اندام فوقانی استفاده کرد.
درحال حاضر محققان قصد دارند شرکت کنندگان بیشتری را برای بهینه سازی درمان بر اساس شدت بیماری ثبت نام کنند. یافته های تحقیق امروز در مجله Nature Medicine منتشر شد.
