محققان به تازگی نتایج آزمایشی را منتشر کرده اند که کارایی یک داروی ایمونوتراپی را در درمان نوعی سرطان ریه تهاجمی ارزیابی می کند.
به گزارش تکناک، این دارو که تارلاتاماب نام دارد، نتایج امیدوارکننده‌ای داشت، فعالیت ضد توموری از خود نشان داد و نرخ بقا را در بیمارانی که درمان‌های قبلی برای آنها مؤثر نبود، بهبود بخشید.
مانند همه سرطان‌ها، سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) از سطح سلولی شروع می‌شود و باعث می‌شود سلول‌های سرطانی به سرعت و بدون کنترل تولید مثل کنند. رشد سریع این نوع سرطان، SCLC را به تهاجمی‌ترین شکل سرطان ریه تبدیل می‌کند و تعداد زیادی از افراد مبتلا به آن پنج سال پس از تشخیص جان خود را از دست می دهند، که همین مسئله شناسایی یک درمان مؤثر را بیش از پیش مهم می‌کند.
اخیرا یک آزمایش 2 مرحله ای که توسط محققان دانشگاه علوم بهداشت خصوصی کارل لندشتاینر در اتریش هدایت شد، کارایی یک داروی ایمونوتراپی به نام تارلاتاماب را برای فعالیت ضد توموری و بقا در بیماران مبتلا به SCLC که قبلا تحت دو نوع درمان بودند، ارزیابی کرد.
سابین هندژیو، یکی از محققان این مطالعه گفت: ارزیابی این مطالعه جهانی با 220 فرد مبتلا نشان داد که با مصرف 10 میلی گرم تارلاتاماب، فعالیت ضد توموری در 40 درصد از افراد مبتلا که به این روش درمان شده بودند، آغاز شد و ادامه یافت.
اگرچه اکثر بیماران مبتلا به SCLC به درمان های خط اول و دوم پاسخ می دهند، بیماری معمولا در عرض چند ماه پیشرفت می کند. در حال حاضر، هیچ داروی تایید شده ای وجود ندارد که بتوان از آن به عنوان گزینه درمانی سوم برای این بیماری استفاده کرد. محققان امیدوارند تارلاتاماب گزینه دیگری را در اختیار بیماران قرار دهد.
تارلاتاماب یک آنتی بادی مونوکلونال است که با اتصال به پروتئین دلتا 3 (DLL3) روی سلول های سرطانی و پروتئین CD3 روی سلول های T خود بیمار عمل می کند. این امر سلول‌های T را به سلول‌های سرطانی نزدیک می‌کند و منجر به پارگی و متلاشی شدن سلول‌های سرطانی می‌شود.
هندژیو گفت: DD3 نشان دهنده یک هدف درمانی جالب برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک است، زیرا بیش از 85٪ از افراد مبتلا این مولکول سطحی را روی سلول های سرطانی دارند، در حالی که فعالیت آن در سلول های طبیعی، حداقل است.
برای این آزمایش، 220 بیمار تارلاتاماب را در یکی از دو دوز 10 میلی گرم یا 100 میلی گرم، هر دو هفته یکبار مصرف کردند. میانگین پیگیری برای هر دو گروه کمی بیش از 10 ماه بود. نقطه پایانی اولیه، پاسخ عینی بود که به عنوان نسبت بیماران با پاسخ کامل یا جزئی به درمان تعریف شد.
پاسخ عینی در 40 درصد از بیمارانی که 10 میلی گرم و 32 درصد از بیمارانی که 100 میلی گرم تارلاتاماب مصرف کردند، رخ داد. مدت پاسخ عینی در 59 درصد بیماران حداقل شش ماه بود. در زمان قطع داده ها، پاسخ عینی در 55 درصد بیماران در گروهی که 10 میلی گرم مصرف کرده بودند و 57 درصد در گروهی که 100 میلی گرم تارلاتاماب مصرف کرده بودند، ادامه داشت. محققان میانگین بقای بدون پیشرفت را در گروه مصرف کننده 10 میلی گرم تارلاتاماب، 4.9 ماه و در گروه مصرف کننده 100 میلی گرم تارلاتاماب، 3.9 ماه مشاهده کردند. تخمین بقای کلی در نه ماهگی به ترتیب 68% و 66% بود.
هندژیو گفت: برای اینکه بتوانیم این مقادیر را طبقه بندی کنیم، باید درک کنیم که افراد مبتلا، دیدگاه بسیار ضعیفی درمورد درمان خط سوم فعلی در آزمایش های بالینی دارند. فقط حدود 20 درصد از آنها به یک عامل درمانی خط سوم پاسخ می دهند و میانگین بقای کلی بیش از شش ماه است. تارلاتاماب یک جایگزین امیدوارکننده است، به ویژه از آنجایی که 58 درصد از افرادی که با این دارو تحت درمان قرار گرفتند به دوز 10 میلی گرمی حداقلی به مدت شش ماه پاسخ دادند.
شایع ترین عارضه جانبی این دارو، سندرم آزادسازی سیتوکین (CRS) بود که در 51 درصد از بیماران مصرف کننده 10 میلی گرمی و 61 درصد از بیماران مصرف کننده 100 میلی گرمی مشاهده شد. CRS یک سندرم التهابی سیستمیک حاد است که با تب، حالت تهوع، خستگی و بدن درد مشخص می شود و زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی به داروهای ایمونوتراپی، شدیدتر از آنچه باید واکنش نشان می‌دهد. کاهش اشتها (به ترتیب 29% و 44%) و افزایش دمای بدن (35% و 33%) سایر عوارض جانبی شایع بودند. تنها 3 درصد از بیماران درمان با تارلاتاماب را به دلیل عوارض جانبی قطع کردند.
به طور کلی، نتایج این آزمایش پتانسیل آنتی بادی های مونوکلونال را برای پیوند سلول های T با سلول های سرطانی برای درمان تومور جامد نشان می دهد.
این مطالعه در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد.
