هر سال، انسان‌ها زمین‌های بیشتری را به خطوط ساحلی خود اضافه می‌کنند و به آرامی در دریا پیشروی می کنند و خطوط ساحلی کوچک‌تر را با پیشرفت‌های جدید توسعه می‌دهند.
به گزارش تکناک، این تجاوز معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که ما آب‌نماهای مجلل را می سازیم و بنادر را در مسافت های دورتر به دریا گسترش می‌دهیم.
بر اساس یک مقاله جدید، در مجموع از سال 2000، خطوط ساحلی در سراسر جهان به ویژه در مناطق شهری 2530 کیلومتر مربع افزایش یافته است.
یک بیانیه مطبوعاتی در مورد این تحقیق اشاره می کند که این پیش روی ها حدود 40 برابر مساحت منهتن است، در حالی که خود مقاله اشاره می کند که تقریباً به اندازه مساحت لوکزامبورگ است.
این مقاله ادعا می‌کند اولین ارزیابی جهانی احیای زمین‌های ساحلی است و به چگونگی ساخت و یا پر کردن بخش‌هایی از مناطق ساحلی توسط توسعه انسانی می‌پردازد.
این شامل تالاب‌ها می‌شود که نقش‌های مهم مختلفی بازی می کنند مانند کاهش فرسایش، محافظت مناطق داخلی از سیل و جلوگیری از افزایش سطح دریا. این مناطق همچنین به عنوان زیستگاه برای گونه‌های جانوری و گیاهی بی‌شماری به حساب می آیند.
تیم محققان تصاویر ماهواره‌ای گرفته شده بین سال‌های 2000 تا 2020 از 135 شهر بزرگ ساحلی با جمعیت یک میلیون نفر یا بیشتر را در سراسر جهان را بررسی کرد. از این تعداد، 106 سایت شاهد افزایش خشکی خط ساحلی بودند.
این فرآیند در نیم کره جنوبی زمین، به ویژه در میان اقتصادهای در حال رشد، رایج ترین بود. شهرهایی از سه کشور چین، اندونزی و امارات متحده عربی از نظر این تحولات رهبری گروه را بر عهده داشتند. به عنوان مثال، شانگهای حدود 350 کیلومتر مربع افزایش خطوط ساحلی داشت که در مقایسه با لس آنجلس که در طول دوره 20 سال تنها 0.29 کیلومتر مربع رشد کرد مقدار بسیار قابل توجهی است.
رایج ترین نوع توسعه، توسعه بنادر بود که در 70 شهر مشاهده شد. به دنبال آن، توسعه‌های مسکونی و یا تجاری، که در 30 شهر انجام شد رتبه های بعدی بودند. در بیانیه مطبوعاتی، Dhritiraj Sengupta جغرافیدان فیزیکی از دانشگاه ساوتهمپتون و نویسنده اصلی مقاله گفت که بسیاری از این تغییرات ناشی از افزایش نیاز به فضا در مناطق شهری است. با این حال، شهرها نیز برخی از این پیشرفت‌ها را دنبال کردند مانند جزایر دبی که از بالا شبیه یک درخت نخل هستند.
با این حال، این پیشرفت ها با برخی هزینه های مرتبط همراه است. این مقاله خاطرنشان می کند که حدود 70 درصد از گسترش ها در مناطق کم ارتفاعی رخ داده است که می توانند مستعد افزایش سطح دریا باشند. برخی از مکان ها با ساختن دیوارهای دریایی یا سایر سازه هایی که برای محافظت در برابر افزایش سطح دریا و سیل طراحی شده اند، سعی در جبران این موضوع دارند.
به عنوان مثال، حدود 14 درصد از سواحل در ایالات متحده تخمین زده می شود که توسط چنین سازه هایی محافظت می شوند. اما این سازه‌ها همچنین می‌توانند بر اکوسیستم‌های طبیعی مجاور تأثیر بگذارند، مانند جلوگیری از مهاجرت گونه‌ها. علاوه بر این، همانطور که Ars قبلا گزارش کرده بود، دیوارهای دریای ممکن است آب سیل را به سایر بخش‌های ساحل هدایت کنند.
این مقاله همچنین خاطرنشان می کند که در برخی موارد، رشد ساحلی با افزایش آلودگی وارد شده به دریا همراه است. در مورد شهر جاکارتا در اندونزی، این می تواند شامل زباله و آلاینده های مختلف باشد که به آب های ساحلی منتقل می شوند. این به نوبه خود می تواند به اکوسیستم های مجاور آسیب برساند و در نتیجه صنایعی مانند گردشگری و ماهیگیری ضربه بخورد.
این مقاله فقط به بخش‌های خاص و پرجمعیت، از خط ساحلی جهان می‌پردازد که بخش کوچکی از مجموع حدود 620،000 کیلومتر خط ساحلی زمین است. حدود 2.4 میلیارد نفر در 100 کیلومتری آن منطقه زندگی می کنند. اما بر اساس برخی آمارها، تنها 15 درصد از سواحل جهان در حالت طبیعی خود قرار دارند. بنابراین، دشوار است که بگوییم سواحل کم جمعیت شاهد تغییرات غیرمنتظره نیستند.
