یک مطالعه جالب به‌تازگی نشان داده است که بوییدن اشک زنان به طور قابل توجهی باعث کاهش پرخاشگری در مردان و کاهش فعالیت در شبکه های مغزی مرتبط با پرخاشگری می شود.
به گزارش تکناک، به نظر می‌رسد که این اثر که توسط سیگنال‌های شیمیایی در اشک ایجاد می‌شود و در جوندگان نیز دیده می‌شود، یک عملکرد محافظتی دارد.
چارلز داروین گریه های احساسی را نمی‌فهمید. او فکر می کرد که این نوع گریه ها هیچ هدف مفیدی جز خیس کردن چشم ندارند. اگرچه ریختن اشک احساسی یک ویژگی انسانی است، اما از زمان داروین به بعد محققان به این نتیجه رسیدند که اشک پستانداران حاوی مواد شیمیایی است که به عنوان سیگنال های اجتماعی عمل می کند که یکی از آنها کاهش پرخاشگری است.
برای مثال، اشک‌های موش‌های ماده حاوی سیگنال‌هایی هستند که با مهار فعالیت در شبکه‌های مغزی پرخاشگری نر، پرخاشگری بین موش‌های نر را خاموش می‌کنند.
اکنون محققان موسسه علوم Weizmann ، مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را انجام داده‌اند تا بررسی کنند که آیا مانند جوندگان، استشمام اشک زنان در انسان ها هم باعث کاهش پرخاشگری در مردان می‌شود و تأثیر عملکردی آن بر مغز آنها چیست.
شانی آگرون، سرپرست و نویسنده همکار این مطالعه گفت: ما می دانستیم که استشمام اشک زنان باعث کاهش تستوسترون می شود و کاهش تستوسترون تأثیر بیشتری بر پرخاشگری در مردان نسبت به زنان دارد، بنابراین با مطالعه تأثیر اشک بر مردان شروع کردیم زیرا این کار به ما شانس بیشتری برای مشاهده تأثیر می داد.
شواهد محدودی مبنی بر سیگنال‌دهی شیمیایی اشک انسان وجود دارد، اما مطالعه قبلی نشان داد که اشک زنان حاوی یک سیگنال شیمیایی بی‌بو هستند که وقتی توسط مردان استشمام می‌شود، برانگیختگی جنسی، معیارهای فیزیولوژیکی و میزان تستوسترون را کاهش می‌دهد.
ابتدا محققان آزمایش کردند که آیا بوییدن اشک زنان باعث کاهش پرخاشگری در مردان می شود یا خیر. اشک‌های احساسی از شش اهداکننده انسانی 22 تا 25 ساله جمع‌آوری شد که یک سری کلیپ غمگین را در تنهایی تماشا کردند تا گریه کنند. از بیست و پنج مرد خواسته شد که یک بازی پولی دو نفره با حریفی که به آنها گفته شد انسان است، اما در واقع یک الگوریتم کامپیوتری بود، انجام دهند. این بازی برای برانگیختن واکنش تهاجمی مرد نسبت به حریف خود طراحی شده بود که آنها معتقد بودند در حال تقلب است. هنگامی که این فرصت به او داده می شد، مرد می توانست از حریف خود انتقام بگیرد و باعث شود که آنها پول را از دست بدهند، بدون اینکه منفعت شخصی برای شرکت کنندگان مرد داشته باشد.
قبل از شروع بازی، شرکت کنندگان اشک زنانه یا محلول نمکی را استشمام کردند که هر دو بی بو هستند، اما به آنها گفته نشد که چه چیزی را بو می کنند. محققان کاهش 43.7 درصدی پرخاشگری را پس از قرار گرفتن در معرض اشک زنان مشاهده کردند.
برای ارزیابی استحکام نتایج خود، آنها یک تجزیه و تحلیل بوت استرپ را اجرا کردند که یک روش آماری است که یک مجموعه داده واحد را مجدداً نمونه برداری می کند تا نمونه های شبیه سازی شده زیادی ایجاد کند. تجزیه و تحلیل نشان داد که احتمال به دست آوردن این نتیجه به طور تصادفی 2.9٪ است که نشان می دهد مانند جوندگان، سیگنال های شیمیایی موجود در اشک های عاطفی انسانی، یک عملکرد اولیه مسدود کننده پرخاشگری دارند.
در مرحله بعد، محققان تأثیر بوییدن اشک زنان بر مغز شرکت کنندگان را تجزیه و تحلیل کردند. پس از قرار گرفتن در معرض اشک یا سالین(سرم نمکی)، 26 شرکت کننده مرد در حالی که تحت یک اسکن تصویربرداری تشدید مغناطیسی کاربردی (fMRI) قرار می گرفتند، یک بازی پولی انجام دادند. در دو ساختار مغزی دخیل در پرخاشگری که قشر اینسولا قدامی چپ (AIC) و قشر جلوی پیشانی دو طرفه (PFC) هستند، محققان متوجه کاهش فعالیت به‌دنبال مواجهه با اشک شدند. بین شرایط آزمایشی (اشک در مقابل سالین) و فعالیت در این مناطق، ارتباط معنی‌داری وجود داشت.
با بررسی اتصال عملکردی مغز، محققان به این نتیجه رسیدند که اشک‌ها فقط بر AIC سمت چپ تأثیر می‌گذارند، که به طور قابل‌توجهی ارتباط با آمیگدال راست و قشر پیریفورم را افزایش می‌دهد. این مناطق علاوه بر اشتراک ساختاری، بخشی از یک شبکه عملکردی هستند که در بویایی و پرخاشگری نقش دارند.
نوام سوبل، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه گفت: ما در مطالعه خود نشان داده‌ایم که اشک‌ها، گیرنده‌های بویایی را فعال می‌کنند و مدارهای مغزی مرتبط با پرخاشگری را تغییر می‌دهند و رفتار پرخاشگرانه را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که اشک مانند یک پتوی شیمیایی است که در برابر تهاجم محافظت می‌کند و این اثر برای جوندگان و انسان‌ها و شاید سایر پستانداران نیز مشترک است.
در واقع مطالعه‌ای در سال 2022 نشان داد که حجم اشک سگ‌ها زمانی که دوباره با صاحب خود ملاقات می‌کردند، به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یافت، اما این مسئله فقط درمورد صاحب آنها صدق می‌کرد و نه یک غیرصاحب آشنا، که این مسئله نشان می‌دهد آنها می‌توانند اشک‌های احساسی داشته باشند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا این اشک ها حاوی سیگنال های شیمیایی هستند که می توانند توسط سگ های دیگر یا انسان ها دریافت شوند، مورد نیاز است.
محققان با تأیید تأثیر استشمام اشک بر رفتار مردان، مشتاق هستند تحقیقات خود را گسترش دهند.
آگرون گفت: وقتی به دنبال داوطلبانی بودیم که بتوانند اشک اهدا کنند، بیشتر زنان را متمایل به این کار یافتیم زیرا برای آنها گریه کردن از نظر اجتماعی بسیار قابل قبول است. با این حال، اکنون ما باید این تحقیق را به گونه ای گسترش دهیم که زنان را نیز شامل شود تا تصویر کامل تری از این تأثیر به دست آوریم.
این مطالعه در مجله PLOS Biology منتشر شد.
