به نظر می رسد هر بار که اخترشناسان معمای یک پدیده کیهانی را حل می کنند، یک پدیده جدید ظاهر می شود که آنها را دوباره به تفکر وا می دارد.
به گزارش تکناک، اکنون هابل انفجار مرموز از نور را در منطقه ای از فضا مشاهده کرده است که دور از انتظار است.
چند سال پیش، اخترشناسان رسماً نوع جدیدی از انفجار در فضا را توصیف کردند که گذرهای نوری آبی سریع درخشان (LFBOT)، یا فقط FBOT بود. این انفجار، فلاش های بسیار درخشان نور در بخش نوری طیف است که تمایل دارند قبل از اینکه در عرض چند روز محو شوند، در طول موج های آبی به شدت بدرخشند.
تنها چند نمونه از LFBOT ها در داده های مربوط به سال 2016 شناسایی شده اند، اما از ویژگی های مشترک آنها، اخترشناسان شروع به جمع آوری لیستی از فرضیه ها در مورد منشاء آنها کرده اند. کاندیدای اصلی رویدادی نادر به نام فروپاشی هسته ابرنواختر بود که زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره غول پیکر سوخت خود را تمام می‌کند و تحت نیروی گرانش خود منفجر می‌شود.
اما پس از آن یک LFBOT جدید می آید که همه چیز را به هم می زند. این رویداد با نام AT2023fhn و با نام مستعار فینچ (Finch)، توسط تلسکوپ Zwicky Transient Facility (ZTF) در 10 آوریل 2023 کشف شد و در نگاه اول تمام ویژگی های معمول را داشت. روشن و آبی بود و طی چند روز محو شد.
تنها زمانی که هابل نگاهی انداخت، همه چیز آشکار شد. وقتی این تلسکوپ نمادین مکان خود را در فضا تعیین کرد، مشخص شد که فرضیه‌های معمول کارایی ندارند. LFBOTهای قبلی همگی در داخل کهکشان‌هایی پیدا شده‌اند که در آنها شکل‌گیری ستاره‌های فعال در حال انجام است. اما به نظر می‌رسد فینچ به تنهایی و در یک فضای بین کهکشانی که حداقل 15000 سال نوری از نزدیک‌ترین کهکشان، فاصله دارد شناور است.
ستارگان غول پیکری که در ابرنواخترهای فروپاشی هسته می میرند، عمر کوتاهی دارند، آنها نباید زمان کافی برای شناور شدن در چنین بخش جدا شده ای از فضا داشته باشند.
اشلی کرایمز، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: هرچه بیشتر در مورد LFBOT ها یاد بگیریم، بیشتر ما را شگفت زده می کنند. اکنون نشان داده‌ایم که LFBOTها می‌توانند در فاصله‌ای دور از مرکز نزدیک‌ترین کهکشان رخ دهند، و مکان فینچ آن چیزی نیست که برای هر نوع ابرنواختری انتظار داریم.
اخترشناسان (astronomer : scientist who studies celestial bodies) در حال بررسی توضیحات احتمالی دیگری نیز هستند، از جمله ستاره ای که توسط یک سیاهچاله با جرم متوسط از هم جدا می شود، یا برخورد بین دو ستاره نوترونی. اگر یکی از آن ستارگان نوترونی یک نسخه بسیار مغناطیسی به نام مگنتار باشد، می تواند روشنایی آن را به 100 برابر بیشتر از یک ابرنواختر معمولی افزایش دهد.
کرایمز می‌گوید: این کشف سؤالات بسیار بیشتری را نسبت به پاسخ‌های آن مطرح می‌کند. کار بیشتری لازم است تا بفهمیم کدام یک از بسیاری از توضیحات ممکن است درست باشد.
این تیم می گوید که مشاهدات بعدی توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب می تواند سرنخ های جدیدی را نشان دهد. به عنوان مثال، انفجار ممکن است از یک خوشه ستاره‌ای کروی واقع در هاله بیرونی کهکشان نزدیک رخ داده باشد، که می‌تواند به فرضیه سیاهچاله اهمیت بیشتری دهد.
این تحقیق در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.
